Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Side 34

224
Járnið á Dynskógafjöru og málaferli um ]>að.
manna, sem jafnframt eru lögreglustjórar. Við verkaskipt-
ingu ráðuneyta og ráðherra vakna því oft vafaefni um,
hver sé yfirboðari sýslumanns á tilteknu sviði, eða í til-
teknu máli. Hér má t. d. nefna, að undir fjármálaráðu-
neytið falla almennt fjármál ríkisins og eignaumsýsla, þótt
öðrum ráðuneytum séu þar falin tiltekin mál.
Að því er járnið snertir má finna ýmis rök þess, að um
„fjármál" væri að ræða, ekki falið öðru ráðuneyti.
Eins og málum var komið í hæstarétti og úrslit urðu,
konm þessi aðildarsjónarmið ekki til álita þar. I héraðs-
dómi er ekki heldur að þeim vikið, enda kom engin bein
icrafa fram, á þessum grundvelli. Dómsmálaráðuneytinu
var og kunnugt um málið, a. m. k. áður en dómur gekk í
héraði, en það hreyfði ekki athugasemdum. Ljóst er þó, að
staða sýslumanna getur oft orðið erfið, er ráðuneyti eða
ráðherrar deila um eða eru í vafa um, hverjum beri sýslan
um tiltekin mál. Staða þeirra sem dómara, bætir þar ekki
um.
Að því er málskostnað snertir varð niðurstaða hæsta-
réttar sú, að hver aðila bar kostnað sinn.
Tveir dómenda vildu þó dæma málskostnað úr hendi
Kerlingardalsbænda, sem voru aðaláfrýjendur. Þeir gefa
jafnvel í skyn, að vátryggjendur hefðu átt rétt til máls-
kostnaðar í héraði, ef þeir hefðu hafizt handa í málinu,
þegar er tilefni varð til.
Oft er það mikið álitamál, hvort málskostnað skuli dæma
eða ekki, sbr. 176. og 177. gr. 1. nr. 85/1936.
Hér verður spurningin sú, hvort „veruleg vafaatriði"
hafi verið í málinu þannig, að rétt væri að nota heimild
177. gr. til þess að víkja frá hinni almennu reglu 176. gr.
En þar segir, að sá, sem tapar máli í öllu verulegu, skuli
dæmdur til þess að grciða gagnaðilja málskostnað.
Hér að framan hcfur verið bent á ýmis atriði, sem telja
má meira eða minna vafasöm. Til viðbótar má benda á, að
hin óákveðna afstaða ríkisvaldsins gaf nokkurt tilefni til
þess, að aðrir aðilar teldu sig eiga hagsmuna að gæta. Eink-
um má benda á, að sú skoðun hefur löngum átt rík ítölc í