Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Síða 54

244
Skottulcelcningar í íslenzlmm lögum.
átt við það, að ofnotkun lyfsins sé eða mundi hvorki verða
aðilja til bata né heilsuspillis. Ef ofnotkun lyfsins þykir
leiða til heilsuspillis, þá getur atferli læknis haft í för með
sér refsiábyrgð samkvæmt öðrum ákvæðum. Það er vitan-
lega oft álitamál, hvað sé gei-t í hófi eða óhófi. Yrði dóm-
ari um það að styðjast við álit lækna. Auðgunartilgangur
hjá lækni er ekki refsiskilyrði, en ráðlegging, ávísun eða
sala lyfs, sem ekki er ætlað að bæta úr neinni þörf, heldur
einungis horfir til auðgunar lækni, mundi varða við þetta
ákvæði eða ef til vill við 248. gr. hegningarlaganna.
Þá telst það til skottulækninga, ef læknir eða sá, sem
liefur lækningaleyfi, „ráSLeggur mönnum eSa framlcvæmir
að ástæðulausu, nema þá sér til ávinnings, læknisaðgerð,
annað hvort við sjúkdómi, sem aSgerðin getur bersýnilega
eklci átt við, eða við sjúlcdómi, sem engin ástæða er til að
gcra ráð fyrir, að viðkomandi sé haldinn af“. Ef maður,
sem ekkert lækningaleyfi hefur, gerðist sekur um atferli
það, sem hér greinir, þá gildir um það sú athugasemd, sem
gerð var um fyrra tilvik þessa tölul. Brot er hér fullframið,
þegar ráðlegging hefur verið veitt um læknisaðgerð, enda
þótt ráðleggingin komi aldrei til framkvæmdar. Sá, sem
ráðleggur, og sá, sem framkvæmir aðgerð, getur verið sitt
hvor lælcnir, en getur auðvitað líka verið sami maður. Ráð-
leggingin eða framkvæmd aðgerðarinnar verður að gerast
„að ástæðulausu“. Svo er, ef hún á bersýnilega ekki við
þeim sjúkdómi, sem viðkomandi er haldinn af, eða engin
ástæða er til að halda, að hann sé haldinn af þeim sjúk-
dómi, sem aðgerðin er ætluð við. Sjúkdómsgreining getur
verið rétt, en aðgerðin óviðeigandi. En sjúddómsgreiningin
getur verið röng, og aðgerðin þess vegna óviðeigandi.
„Aðgerð" mun geta átt við framkvæmdir læknis í lælm-
ingaskyni, bæði handlæknisaðgerðir og meðala og fyrir-
mæli um háttsemi, nema óhóf í lyfjum, sem fyrra tilvikið
tekur yfir. Lælcnir telur sjúkling sinn réttilega vera hald-
inn af ristilbólgu, en lætur hann hafa meðöl eða ráðleggur
honum mataræði, sem að áliti lækna getur bersýnilega ekki
átt við. Þá gerist hann sekur við ákvæði þessa tilviks. Ef