Tímarit lögfræðinga - 01.11.1996, Síða 4

Ekki verður annað sagt en vel hafi verið staðið að verki við byggingu
dómhúss Hæstaréttar. Þótt lengi hafi verið rætt um nauðsyn þess að Hæstiréttur
fengi nýtt húsnæði og Safnahúsið m.a. nefnt í þeirri umræðu, mun skriður ekki
hafa komist á það mál fyrr en á árinu 1991 þegar skipuð var nefnd undir forsæti
Þorsteins Geirssonar ráðuneytisstjóra til þess að gera tillögur um framtíðar-
húsnæði réttarins. Það var síðan 14. febrúar 1992 að dómsmálaráðherra lagði
niðurstöður nefndarinnar fyrir ríkisstjórn og hún samþykkti að byggt skyldi nýtt
dómhús fyrir Hæstarétt. Hinn 28. desember sama ár var byggingamefnd skipuð
og efnt var til samkeppni meðal arkitekta um dómhúsið. Samkeppnina unnu
arkitektar í Studio Granda þau Margrét Harðardóttir og Steve Christer.
Byggingarnefnd hússins skipuðu þau Dagný Leifsdóttir deildarstjóri í dóms-
málaráðuneytinu, sem var formaður hennar, hæstaréttardómararnir Garðar
Gíslason og Hrafn Bragason, Garðar Halldórsson húsameistari ríkisins og
Steindór Guðmundsson forstjóri Framkvæmdasýslu ríkisins. Hinn 15. júlí 1994
tók dómsmálaráðherra fyrstu skóflustunguna. Hinn eiginlegi byggingartími
stóð því ekki nema í rúm tvö ár og mun slíkt vera orðið fremur fátítt þegar um
opinberar byggingar er að ræða.
Þótt margir hafi komið að byggingu þessa húss verður tæpast sagt að á
nokkurn sé hallað þótt þar sé sérstaklega nefnt nafn Þorsteins Pálssonar dóms-
málaráðherra sem fylgt hefur málinu eftir af krafti og áhuga og á hann miklar
þakkir skildar fyrir. Verður ekki annað séð en það sé umtalsvert afrek á þeim
tímum þegar ríkissjóður býr við nokkrar þrennginar að fá fjárveitingavaldið til
þess að veita fé til byggingar dómhúss og búnaðar, sem kostar um 400 milljónir.
Þótt húsnæði sé ætíð aðeins umgjörð þess sem í því fer fram þá er víst að það
getur haft töluverð áhrif á hvemig að verkum er staðið. Líðan manna og
sjálfsvirðing er oftast í réttu hlutfalli við aðbúnaðinn. Hinu má svo ekki gleyma
að gullsalir og ofhlæði bygginga geta haft öfug áhrif, gert þá sem þar eiga skjól
að verri mönnum. Hér er engu slíku til að dreifa og ekki verður annað sagt en
hús Hæstaréttar sé tiltölulega látlaus bygging þótt nokkuð dýr væri.
Það er engum vafa undirorpið að hin stórbætta starfsaðstaða Hæstaréttar á
eftir að verða réttinum lyftistöng í einu og öllu og gleðilegt er að þetta gerist
samfara því að afköstin hafa aukist og meðferðartími mála er óðfluga að nálgast
viðunandi horf. Þetta ætti að leiða til þess að traust manna á réttinum vaxi enn
og þar með traust manna á dómskerfinu öllu.
154