Tímarit lögfræðinga - 01.11.1996, Síða 64

stefnandi á í hlut, málflytjanda að gera fyrir sig tilteknar kröfur fyrir dómi og
knýja þannig á um skyldu, sem ekki verður fullnægt án atbeina dómsins.
Réttarfarsrök um hraða málsmeðferð, sem getið var um í kaflanum um dóm-
sáttir, eiga ekki við.57 Auk þess veitir samningur um greiðslufrest ekki sömu
tryggingu og dómsátt veitir, þar sem krafa umbjóðandans verður ekki aðfarar-
hæf við vanefnd samningsins. A þetta álitaefni virðist þó ekki hafa reynt í
dómum Hæstaréttar.
3.2.6 Niðurfelling máls
Sú staða getur komið upp eftir höfðun máls, að eðlilegt getur talist að fella
það niður, sbr. 105. gr. EML. Sem dæmi um slíka aðstöðu má nefna, að eftir
þingfestingu víxilmáls verður lögmanni stefnanda ljóst, að gleymst hefur að
afsegja víxilinn sökum greiðslufalls. Sú spuming vaknar hér, hvort lög-
maðurinn þurfi að afla sér sérstaks umboðs frá aðilanum sjálfum, til þess að
fella málið niður.
H 1947186
G hafði falið lögmanninum M að höfða mál gegn S til heirntu kaupeftirstöðva
og skaðabóta. Eftir að málið hafði verið höfðað og S tekið til varna, féll
þingsókn niður af beggja hálfu, en upplýst var, að S hefði greitt M tiltekna
fjárhæð upp í málskostnað og M þar með fallið frá málsókninni. Krafðist M í
máli þessu greiðslu málskostnaðar og útlagðra réttargjalda úr hendi G, að
frádreginni greiðslu frá S. Hélt M því fram, að G hefði veitt sér rangar
upplýsingar um málið, en er hið sanna hefði komið í ljós, hafi sést að
þýðingarlaust væri að halda málinu áfram og M látið fella það niður, enda fælist
heimild til þess í umboði lögmanns, án þess að hann þyrfti að leita samþykkis
umbjóðanda síns. G hélt því hins vegar fram, að M hefði enga heimild haft til
að fella málið niður og að skoða yrði greiðslu þá, er hann fékk hjá S, sem
fullnaðargreiðslu, enda hefði málið ekki verið flutt. Héraðsdómari taldi
ósannað, að G hefði veitt M rangar upplýsingar. Þá sagði, að fallast yrði á það
með stefnda, að í málflutningsumboði hæstaréttarlögmannsins M hafi ekki
gagnvart stefnda falist heimild til að fella niður málsókn, án þess að stefnu-
krafan væri greidd. Þótti M því ekki eiga tilkall til frekari þóknunar, en G var
hins vegar dæmdur til að greiða M útlögð réttargjöld. í dómi Hæstaréttar segir,
að eftir framkomnum upplýsingum verði að telja, að M hafi ekki kynnt sér
nægilega málavexti, áður en hann höfðaði mál í þágu G. Verði einnig að telja,
að M hafi verið skylt að rannsaka nánar, hver gögn hann gæti fengið í málinu,
áður en hann léti það niður falla. Af þessum sökum og með vísan til röksemda
héraðsdóms var niðurstaða hans staðfest.
Eins og dómurinn ber með sér felst í umboði málflutningsmanns réttur til þess
57 von Eyben: Procesfuldmagt. bls. 81.
58 Þór Vilhjálmsson: Réttarfar II., bls. 45 og Markús Sigurbjömsson: Einkamálaréttarfar,
bls. 126.
214