Tímarit lögfræðinga - 01.11.1996, Qupperneq 66

málflutningsumboðmenn, sbr. 1. mgr. 5. gr. MFL, að vera viðbúnirþví að leggja
fram skriflegt umboð til áfrýjunar.
í 5. mgr. 151. gr. EML er gert ráð fyrir því, að aðili máls geti afsalað sér rétti
til áfrýjunar máls, en slíkt verður þó ekki gert fyrr en genginn er sá dómur eða
úrskurður, sem afsalið á að taka til. Sú spurning vaknar hér, hvort mál-
flutningsumboðsmaður málsaðila geti með bindandi hætti afsalað honum rétti
til áfrýjunar málsins. I ljósi þess, að heimild til áfrýjunar máls felst ekki í
málflutningsumboði, má telja víst, að aðili verði ekki bundinn við afsal
umboðsmanns síns á rétti til áfrýjunar.62 Þess má geta, að slík regla er í
samræmi við það, svo sem vikið var að hér að framan, að almennt er ekki talið
felast í málflutningsumboði að gefa eftir kröfur umbjóðandans.
Nefna má, að sú regla er einnig talin gilda í dönskum rétti, að málflutn-
ingsumboðsmaður geti ekki með bindandi hætti afsalað umbjóðanda sínum rétti
til áfrýjunar máls, án hans heimildar.63 Um það má til dæmis vísa til UfR. 1983
117.
UfR. 1983 117
Með dómi landsréttar var kröfu K um gjaldþrotaskipti á búi R hafnað. Þá var R
einnig sýknaður af þeirri kröfu nokkurra félagsmanna í félaginu A, að
ábyrgðaryfirlýsing þeirra, þar sem þeir ábyrgðust tilteknar skuldir gagnvart R,
væri óskuldbindandi fyrir þá. Einn félagsmanna í félaginu A áfrýjaði dómi
landsréttar til Hæstaréttar Danmerkur. R krafðist frávísunar málsins, þar sem
lögmaður A hefði, án nokkurs fyrirvai'a um væntanlega áfrýjun málsins, greitt
sér málskostnað þann, sem kveðið var á um í dómi landsréttarins. í þeirri
ráðstöfun lögmannsins hafi falist að fallið væri frá áfrýjun málsins, enda rúmist
það innan stöðuumboðs lögmanna að afsala umbjóðanda sínum rétti til
áfrýjunar máls. A fullyrti hins vegar, að greiðsla lögmannsins til R hafi hvorki
verið með hans vilja né vitund og hélt því fram, að sú heimild fælist hvorki í
stöðuumboði né málflutningsumboði lögmanna að falla frá áfrýjun máls með
þessum hætti. í dómi Hæstaréttar var vísað til rökstuðnings A og frávísunar-
kröfu R hafnað.
3.2.8 Kæra
Gagnstætt fyrrnefndri reglu urn áfrýjun máls, hefur verið litið svo á, að
málflutningsumboð nái til þess að taka ákvörðun um að kæra úrskurði
héraðsdómara um réttarfarsleg atriði, sem upp koma undir rekstri máls.64 Sama
regla kemur berum orðum fram í 2. tl. 1. mgr. 47. gr. norsku réttarfarslaganna
og sama er einnig talið gilda í dönskum rétti.65 Astæðan fyrir því að greina svo
62 Markús Sigurbjörnsson: Einkamálaréttarfar, bls. 125.
63 Gomard: Civilprocessen, bls. 245.
64 Þór Vilhjálmsson: Réttarfar II., bls. 45 og Markús Sigurbjörnsson: Einkamálaréttarfar,
bls. 125.
65 Gomard: Civilprocessen, bls. 245.
216