Tímarit lögfræðinga - 01.11.1996, Qupperneq 68

Ákvæði tilvitnaðrar greinar veitir ekki lögmönnum heimild til þess að taka við
greiðslu tildæmdrar fjárhæðar. Ekkert er framkomið um, að stefnandi hafi veitt
[G] sérstakt umboð til þess að taka við hinni tildæmdu fjárhæð. Greiðsla
stefnda til lögmannsins var því á eigin áhættu stefnda”.
Einnig má nefna, að dómsorð segir til um rétt og skyldu aðila, en ekki
málflutningsumboðsmanns. Því er það aðeins dómhafi, sem er réttur viðtakandi
greiðslunnar, og skuldarinn mundi væntanlega ekki losna undan greiðsluskyldu
með því að greiða málflytjanda aðilans.68 Að minnsta kosti má ganga út frá því,
að dómþoli beri sönnunarbyrðina fyrir því, að málflytjandinn hafi haft heimild
til að veita greiðslunni viðtöku. Þannig verður að telja, að um viðtökudrátt sé
að ræða af hálfu dómhafa, sem hafnar greiðslu og ber fyrir sig að greiðslu beri
að inna af hendi hjá málflytjanda hans. Dómhafi gæti þá ekki borið fyrir sig
vanefndir dómþolans, sem ekki greiðir til málflytjandans.69
UfR. 1944 396
Málavextir voru þeir, að dómhafi sendi til baka greiðslu, sem dómþoli greiddi
honum samkvæmt dómsorði. Sendingunni fylgdu þau skilaboð að greiða skyldi
skuldina hjá lögmanni dómhafans, enda taldi dómhafinn, að það fælist sjálf-
krafa í málflutningsumboði lögmannsins að veita viðtöku greiðslunni og kvitta
fyrir móttöku hennar. Dæmt var að kröfuhafanum hafi ekki verið rétt að hafna
því að veita viðtöku greiðslunni, og gæti hann því ekki krafist dráttarvaxta frá
þeim tíma, sem greiðslan hafði verið boðin fram.
Hér mætti einnig nefna H 1962 356, sem að vísu varðar ekki viðtöku greiðslu,
er dæmd hafði verið. Af ummælum héraðsdóms virðist þó mega ráða, að sama
niðurstaða hefði orðið, þótt greiðsla sú, sem veitt var viðtöku, hefði verið dæmd
skjólstæðingi lögmannsins.
H 1962 356
Bifreið, vátryggð hjá S, var ekið á R. Fyrir milligöngu P kannaði lögmaðurinn
J hvað S fengist til að greiða R í bætur án málsóknar. Allnokkru síðar komst R,
að raun um, að J hafði gert samning við S um greiðslu bóta og veitt bótafé
viðtöku. Bú J var tekið til gjaldþrotaskipta og fékk R ekki greiðslu kröfu sinnar
frá honum. Höfðaði hann mál á hendur S til heimtu bóta, og bar því meðal
annars við, að J hafi ekki haft umboð til að taka við bótum fyrir sína hönd frá
S. Taldi R að S yrði að bera hallann af því að hafa ekki gengið úr skugga um
umboð J til þessara aðgerða. S hélt því fram, að J hafi komið fram samkvæmt
stöðuumboði, sbr. 2. mgr. 10. gr. SML og 4. gr. MFL. í málinu var lögð fram
68 Pedersen: Indledning til sagf0rergerningen I., bls. 89. Þar kemur fram, að málflytjandi
þurfi að afla sér sérstakrar heimildar til að „modtage og kvittere for domsbel0bet“.
69 Páll Sigurðsson: Kröfuréttur, bls. 381, þar sem fjallað er almennt um viðtökudrátt
kröfuhafa.
218