Tímarit lögfræðinga - 01.11.1996, Side 82

mætti ef til vill ætla, að aðili málsins eigi heimtingu á því, að lagaákvæði
afmarki með skýrum hætti til hvaða ráðstafana umboðsmanni sé heimilt að
grípa, með bindandi hætti fyrir aðilann.
Eins og getið er unt hér að framan, var ástæða þess, að reglur KU 1877 voru
ekki teknar upp í dönsk réttarfarslög sú, að það var mat manna að ekki væri þörf
fyrir slíkar reglur. Þá verður að hafa í huga, að aðila máls er ávallt frjálst að
afmarka heimildir umboðsmanns síns með hverjum þeim hætti, sem honum
sýnist. Dæmin sýna hins vegar, að lögmönnum er oftast veitt umboð án þess að
umbjóðendur taki fram hvert inntak þess er. Heimildir lögmanna ráðast því í
ríkum mæli af almennum reglum MFL, en þær vísa, eins og fyrr er sagt, til
ríkjandi venja. Af því leiðir, að oft kann að rísa vafi um umfang umboðsins.
Samkvæmt því má ætla, að fyrir hendi sé þörf til að afmarka með nánari hætti
í lögum, hversu víðtækt umboðið er.
Varla verður talið, að sérstök rök mæli gegn því að tiltaka í lögum, að
ákveðnar ráðstafanir lögmanna fyrir dómi falli innan ramma málflutnings-
umboðs, enda sé aðila máls heimilt að takmarka eða rýmka umboð mál-
flutningsumboðsmanns, ef hann óskar þess. Slík talning yrði þó seint tæmandi,
heldur yrðu ákvæðin að lúta aðeins að hinum algengari verkum, eins og til
dæmis gerð dómsáttar, viðtöku greiðslu eða heimildum til að leita fullnustu
dóms. Það hlýtur að teljast æskilegt, að reglur um þessi efni séu skýrar, bæði frá
sjónarhóli lögmanna og aðila máls.
232