Árbók Háskóla Íslands

Árgangur

Árbók Háskóla Íslands - 31.12.2000, Blaðsíða 163

Árbók Háskóla Íslands - 31.12.2000, Blaðsíða 163
girni ríktu í samskiptum fólks. Við ættum sífellt að stefna að fullkomnun, en börn- in tötdu einnig að fullkomleikinn væri samt ekki á mannlegu valdi: enginn gæti verið algóðun réttlæti okkar væri ábótavant og við gerðum iðulega skyssur í sam- skiptum. En þau voru líka sammála um að það væri ekki aðeins holtt að hugteiða og ræða þessi efni. heldur bókstaftega lífsnauðsyn. því annars væri hættan sú að við skeyttum ekki tengur um þessi mikilvægu gildi lífsins og þá gætum við ekki framar vænst þess að lifa góðu lífi. Vangaveltur þessara ungu hugsuða voru athyglisverðar og viðfangsefni þeirra eiga erindi við okkur ölt og ekki síst ykkur, ágætu kandídatar. sem eigið tífið fram undan. Þess vegna hvet ég ykkur að gefa sjálfum ykkur tíma tit að yfirvega og ræða við aðra hvað það er sem gefur lífinu gildi, bæði ykkar persónulega lífi og manntífinu öllu. Ófullnægja Eitt vil ég sérstaklega biðja ykkur að staldra við en það er visst einkenni á mann- skepnunni sem greinir hana skýrt frá öðrum lifandi verum. Hugsun og hegðun manna bera gjarnan merki djúpstæðrar ófultnægju. Maðurinn hefur ekki fyrrsatt hungur sitt en hann þráir annan og betri mat. Hann hefur ekki fyrr fengið nýtt tæki í héndur en hann leitast við að finna enn öflugra tæki. Hann hefur ekki fyrr náð vötdum en hann vill enn meiri völd. Hann er ekki fyrr orðinn frægur en hann sækist eftir enn meiri frægð. Hann hefur ekki fyrr auðgast en hann keppir eftir enn meiri auðæfum. í fæstum orðum sagt, virðast manneskjurnar óseðjandi. atdrei fyllilega ánægðar með það sem þær eru, hafa eða geta. Þær vilja sífetlt meira og virðast vera knún- ar áfram af taumlausri þrá eftir því sem gæti fullnægt löngunum þeirra. Lífsþrá þeirra virðist gædd þeirri náttúru að ata sífellt af sér nýjar og nýjar langanir. nýjar og nýjar hvatir til að eignast eða leggja undir sig heiminn. Líkt og titgangur tífsins sé sá að vera allsráðandi og alsælt - vera sem sagt eins og atmáttugur guð sem öllu ræður. á altt og nýtur aðdáunar og virðingar atlra. Þetta týsir hinu andlega eðti mannsins. Andinn er opinn fyrir hinu óendantega: hann er óendanleikinn sjátfur: þess vegna virðist ekkert geta fultnægt honum nema ef vera skyldi annar óendantegur andi. Og þessi óseðjandi andi er fjötraður við þetta hverfula og viðkvæma fyrirbæri sem er hinn flókni Ifkami okkar sjálfra. örsmátt brot af ríki náttúrunnar þar sem allt motnar og eyðist. þar sem sífetlt koma fram ný form og nýjar myndir sem er umsvifataust svipt á braut fyrir enn nýjum myndum og formum. Líf í skauti náttúrunnar er sífelld endurnýjun og eyðing. fæðing og dauði - og við. hinar andtegu, hugsandi verur erum vitni að þessum sístarfandi sköpunar- og eyðingarmætti sem er hið náttúrulega tíf eins og það þróast á jörðinni og tíka í okkur sjátfum. í líkama okkar sem vex. dafnar og hrörnar. óvarinn fyrir ótal sjúk- dómum og slysum eins og aðrar náttúruverur. ofurseldur veðri og vindum. etd- gosum og jarðskjálftum sem skelfa okkur og storka öllum vísindum okkar og valdi. Andinn og gift hans En mannsandinn tætur seint bugast, heldur safnar reynslu okkar allra saman og heldur öltu tit haga. Saga íslensku þjóðarinnar er til vitnis um það. Andinn lifir í sögum og við Islendingar erum söguþjóð. þjóð sem sumir segja að hafi fátt kunn- að betur en segja sögur. Vera má að þeirri kunnáttu sé ógnað núna um stundar- sakir vegna þess hve upptekin við erum við að læra á tölvur og leika okkur með htutabréf sem eru ávísanir á völd og velgengni í alþjóðavæddum heimi. En vitund okkar verður aldrei södd af veraldargæðum. hetdur leitar sífetlt þess sem hefur varantegt gildi. Hún leitar andlegra verðmæta þar sem hugurinn getur fundið frið til að finna sjálfan sig í stað þess að vera í endatausum ettingarteik við htuti sem eru fyrirfram dæmdirtit að glatast. Hvar er að finna þau gæði sem satt geta andann? Þau er að finna í vísindum, list- um og leikjum þar sem andinn getur hafið sig til flugs, lyft sér yfir aðstæðurnar og skoðað þær og skilið, umskapað þær og aðlagað að draumum sínum og von- um. Stundum erum við vissutega andtaus og úrkula vonar. En fyrr en varir njót- um við tíka nýrra gjafa andans sem - rétt eins og náttúran - tekur sífellt á sig nýjar myndir og ný form, brýtur niður og byggir upp í menningu okkar. Andinn og gift hans ráða sannarlega yfir okkur ötlum. Líka ykkur. kandídatar góð- ir. Lærimeistarar ykkar eru sömuleiðis á valdi þeirrar andagiftar sem fræðin hafa
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152
Blaðsíða 153
Blaðsíða 154
Blaðsíða 155
Blaðsíða 156
Blaðsíða 157
Blaðsíða 158
Blaðsíða 159
Blaðsíða 160
Blaðsíða 161
Blaðsíða 162
Blaðsíða 163
Blaðsíða 164
Blaðsíða 165
Blaðsíða 166
Blaðsíða 167
Blaðsíða 168
Blaðsíða 169
Blaðsíða 170
Blaðsíða 171
Blaðsíða 172
Blaðsíða 173
Blaðsíða 174
Blaðsíða 175
Blaðsíða 176
Blaðsíða 177
Blaðsíða 178
Blaðsíða 179
Blaðsíða 180
Blaðsíða 181
Blaðsíða 182
Blaðsíða 183
Blaðsíða 184
Blaðsíða 185
Blaðsíða 186
Blaðsíða 187
Blaðsíða 188
Blaðsíða 189
Blaðsíða 190
Blaðsíða 191
Blaðsíða 192

x

Árbók Háskóla Íslands

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Árbók Háskóla Íslands
https://timarit.is/publication/588

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.