Árbók Háskóla Íslands

Árgangur

Árbók Háskóla Íslands - 31.12.2000, Blaðsíða 165

Árbók Háskóla Íslands - 31.12.2000, Blaðsíða 165
getum við farið á netinu inn í „sýndarstofur" þarsem við kynnumst altt öðrum að- stæðum en þeim sem eru í okkar eigin raunverulegu stofum heima fyrir. Og kynni okkar af þessum „sýndarheimi" geta auðgað og víkkað reynslu okkar og veitt okkur margvíslegan fróðleik um raunveruleikann. En raunheimur okkar er engu að síður sá sami; og reynslan af þessum sýndarheimi kemur aldrei í stað reynslu okkar af tilteknum raunverulegum aðstæðum. heldur byggist á henni. Styrkur sýndarinnar í nútíma okkar hvílir ekki eingöngu á hinni nýju tækni sem framleiðir hana og breytir henni að vild, heldur á vissum hugsunarhætti sem ég tel að okkur stafi hætta af. Hann felst í því að ofmeta nútíðina. hugsa sér að „nú- tíðin”. tíminn sem við erum að lifa á þessari stundu. sé í rauninni „veruteikinn sjálfur". að þeir viðburðir sem nú eru að gerast séu það eina sem máli skiptir í heiminum. Samkvæmt þessum hugsunarmáta hefur nútíðin yfirstigið fortíðina. hirt frá henni allt nýtilegt og tátið hana falta að öðru leyti í gteymsku og dá. Og nú- tíðin hefur þá líka. samkvæmt þessum hugsunarhætti. náð tökum á framtíðinni og þegar gert sér tjósa grein fyrir ötlum þeim möguteikum sem hún hefur að bjóða. Hættan sem leynist í stíkri nútíðardýrkun kann að vera meiri og alvartegri en nokkur önnur sem að okkur steðjar: „Sá sem veit ekki hvaðan hann kemur, veit ekki heldur hvert hann stefnin og sá sem veit ekki hvert hann stefnir. veit ekki heldur hvar hann er." Þessi viskuorð. sem ég hef eftir vini mínum. eiga sannar- lega erindi til okkar nútímafótks. Og ekki síst ykkar. ágætu kandídatar. sem eigið tífið að mestu fram undan og eruð að móta lífsstefnu ykkar. Ef við trúum því í al- vöru að við höndlum veruleikann sjálfan í þeim sýndarmyndum og því sjónarspili sem nútíðin varpar til okkar á hverjum tíma. þá er veruleikaskyni okkar verutega áfátt og það jafnvel orðið atvarlega brenglað. Við slíkar aðstæður skapast sú hætta að við missum samband við þann veruleika sem heldur veröldinni saman og týnum þar með sjátfum okkur. týnum forfeðrum okkar. týnum börnum okkar og jafnvel framtíðinni sjálfri. Leiðum hugann að því hvernig við nemum veruleikann. Við nemum hann í því sem fyrir okkur ber á hverju andartaki. Hann er viðburður - rétt eins og þessi at- höfn sem við tökum þátt í á þessari stundu og hverfur fyrr en varir á vit fortíðar. Og við bíðum. mörg okkar óþreyjufull. eftir nýjum viðburðum. nýjum veruleika sem við væntum í framtíðinni. í kvöld. á morgun eða eftir nokkur ár. Hver einstök mannvera tifir á sinn hátt í eigin heimi þar sem hún tengir saman fortíð. nútíð og framtíð og finnur samhengi eða samhengisleysi síns eigin tífs og tilverunnar í heild. Hún gerir það með því að segja sögur af því sem hún hefur lifað og kynnst. Hvert samfélag fólks, sem deilir kjörum í titverunni, semur tíka sögur til að hatda saman eigin veruteika í fortíð, nútíð og framtíð. Án sögunnar - frásagnarinnar af því sem gerst hefur. er að gerast og getur gerst - væri enginn varantegur eða merkingarbær veruleiki til fyrir okkur mannfólkið. hetdur einungis einstakir samhengislausir atburðir sem hyrfu umsvifalaust inn í algteymi myrkurs og tóms. Tími mannkyns hérá jörðu er umvafinn slíku al- gteymi. Núna fyrst á síðustu áratugum hafa fornteifafræðingar uppgötvað heim- ildir úr forsögu okkar sem benda til þess að fyrsta mannveran hafi orðið til fyrir um þremur og hálfri milljón ára: sögulegar heimildir ná um 10 þús. ár aftur í tím- ann; skiputeg þekkingarteit hófst fyrir um 2500 árum: vitneskja um sólkerfið og stöðu jarðar í því er um 500 ára: og á síðustu tveimur ötdum hefur sprottið fram hver vísindagreinin af annarri sem hefur víkkað út svið vitneskju mannfólksins um veruteikann. Og þessar vísindagreinar hafa um leið margfatdað getu okkartil að skapa hugtök og tæki til að hafa áhrif á og breyta aðstæðum okkar á jörðinni. nýta gæði hennar með altt öðrum hætti en tíðkaðist um árþúsundir. Þær hafa gert okkur kleift að búa til voldug fétagsleg kerfi. stórfyrirtæki og stofnanir tit að stýra sameiginlegum málum mannkyns og skrá og semja sögu þess og jarðlífsins eftir áður óþekktum leiðum. Ölt eiginteg menntun snýst um að efla vitund okkar um veruleikann í fortíð, nútíð og framtíð. Hún miðar að því að styrkja vitja okkar til að bæta heiminn, gera hann byggitegri og betri fyrir komandi kynstóðir og umfram atlt felst sönn menntun í því að læra að virða. virkja og meta að verðleikum þau öfl sem búa í okkur sjálf- um. í náttúrunni og öllu sem lifir. Sönn menntun, sú sem þroskar okkur og eflir, snýst aldrei um sýndina. heldur um reyndina, raunveruteikann sjálfan. Og þegar menntunin snýst um sýndina þá er það ekki vegna sýndarinnar sjálfrar. heldur til þess að hún láti reyndina sýna sig að svo miklu leyti sem það eryfirleitt hægt. Því reyndin er - í sannleika sagt - að langmestu leyti ósýnileg og sýnir sig aldrei nema að hluta. í brotum. í hverfulum myndum, einstökum atburðum og orðum.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152
Blaðsíða 153
Blaðsíða 154
Blaðsíða 155
Blaðsíða 156
Blaðsíða 157
Blaðsíða 158
Blaðsíða 159
Blaðsíða 160
Blaðsíða 161
Blaðsíða 162
Blaðsíða 163
Blaðsíða 164
Blaðsíða 165
Blaðsíða 166
Blaðsíða 167
Blaðsíða 168
Blaðsíða 169
Blaðsíða 170
Blaðsíða 171
Blaðsíða 172
Blaðsíða 173
Blaðsíða 174
Blaðsíða 175
Blaðsíða 176
Blaðsíða 177
Blaðsíða 178
Blaðsíða 179
Blaðsíða 180
Blaðsíða 181
Blaðsíða 182
Blaðsíða 183
Blaðsíða 184
Blaðsíða 185
Blaðsíða 186
Blaðsíða 187
Blaðsíða 188
Blaðsíða 189
Blaðsíða 190
Blaðsíða 191
Blaðsíða 192

x

Árbók Háskóla Íslands

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Árbók Háskóla Íslands
https://timarit.is/publication/588

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.