Búnaðarrit - 01.01.1895, Qupperneq 7

8
hjá sjera Þorvarði Magnússyni í Sauðlauksdal, en prest-
vígslu tók hann af Ólafi biskupi Gislasyni. Þá er sjera
Þorvarður dó 1752, fjekk sjera Björn veitingu fyrir
Sauðlauksdal. Þar bjó hann fyrst ókvæntur, en 1756
gekk hann að eiga Rannveigu Ólafsdóttur frá Svefn-
eyjum, systur Eggerts Ólafssonar og þeirra bræðra.
Sama ár varð sjera Björn prófastur í Barðastrandar-
prófastsdæmi. Eptir þetta fer fyrst að bera mikið á
honum. Kom það brátt í Ijós, að eigi skorti h'ann hag-
sýni eða dugnað í búskapnum, enda varð hagur hans
brátt með allmiklum blóma, þótt efnin væru lítil eður
engin þá er hann flutti að Sauðlauksdal. Öll staðar-
hús voru hrörleg og að falli komin þá er hann tók við;
Ijet hann þá gera kirkju vandaða, og reisa öll staðar-
hús að nýju. Var þetta alt með svo mikilli prýði, að
sagt er að varla hafi getið reisulegri bæ á Vesturlandi
á þeim tíma. Þá hófust og hinar margvíslegu fram-
kvæmdir og nýjungar sjera Bjarnar í jarðrækt, og er
það sú starfsemi hans, er hjer þykir einna mestu máli
skipta.
Um þessar mundir fór mjög að bera á nýjum kenn-
ingum hjer á landi, er mest snertu atvinnuvegina. Á
18. öld varð sú stefna mjög rík með öllum menntuðum
þjóðum, að bæta hag almennings. Margir sáu þá og
skildu, að vísindin mundu mega afreka miklu meira en að
veita nokkrum einstökum mönnum andlegar nautnir, og
vera tignarmerki þeirra. Þeir sáu að í vísindunum
hlaut að búa geysimikill bundinn kraptur, máttugur til
að bæta lífskiör allrar alþýðu, til að klæða nakta, og
gefa hungruðum brauð, til að hefja fjöldann til menn-
ingar og þroska, og gera líf hans þægilegra og sælla.
Spekingar og leiðtogar þjóðanna á 18. öld lögðust
djúpt til að finna og skilja það lögmál, er hagsæld fjöld-
1*