Búnaðarrit - 01.01.1895, Blaðsíða 59
55
aldssonar, er nefndur var farmaður eða kaupmaður af
bræðrum sínum (f 927). Björn sat optast í Túnsbergi,
en var lítt í hernaði. Hann átti kaupskip í ferðum til
annara landa, og aflaði sjer svo dýrgripa eða annara
fanga, þeirra er hann þóttist hafa þurfa. Til Túnsbergs
sóttu þá mjög kaupskip, bæði þar um Vikina og norðan
úr landi og sunnan úr Danmörk og Saxlandi. Túns-
berg dró alla verzlun frá Skíringssal og sá kaupstaður
hvarf úr sögunni.
Á allri vesturströnd Noregs var enginn kaupstaður
um það leyti sem ísland bygðist. Ólafur Tryggvason
ljet efla kaupstað í Niðarósi og kemur hann því seinna
til sögunnar.
Um þessar mundir voru þannig eigi nema tveir —
eða í raun rjettri að eins einn, því annar hætti er hinn
hófst —, kaupstaðir í Noregi, og þeir báðir austur við
Yíkina. Pað var því lítið um kaupmenn í Noregi í
orðsins sama skilningi og nú á dögum, en þó var þar
töluverð verzlun og Norðmenn miklir siglingamenn, og
siglingar þar tíðar.
Það var títt um ríka höfðingja, er bjuggu nærri
sjó, að þeir áttu skip, er þeir stigu á eða synir þeirra,
er þeir tóku að eldast, þá er þeir þurftu á því að halda
eða þá lysti að fara eitthvað, hvort sem það var til
þess að selja vörur sínar og kaupa aðrar, eða þá að
fara í víking og afla sjer fjár og frama á þann hátt.
Verzlunin var eigi, eins og nú á dögum, stöðugt æfi-
starf einstakra manna (kaupmannastjettarinnar), heldur
miklu fremur kaupferðir, er menn fóru einstaka sinn-
um. er þeir þurftu á að halda, líkt og sveitamenn gera
nú á tímum, er þeir fara í kaupstaðinn. En af því að
þessar ferðir voru langar og hættulegar, þá fóru menn
þær fremur sjaldan og venjulega að eins á yngri árum