Búnaðarrit - 01.01.1895, Qupperneq 188
184
ur til hugar ritgerðin í 36. tölubl. ísafoldar þ. á., „Sof-
andi gefur gud sínwríf eptir einhvern fáráðan vesaling,
er kallar sig „Töfau. Það má sjá af ritgerðinni, að
þessi maður hyggur sig vcra speking að viti. Það er
eigi undarlegt þótt hag þjóðar vorrar sje illa komið, cf
hún á marga slíka leiðtoga, en þeir munu þó vera fieiri
en margir ætla. Það er eigi undarlegt, þótt lítið verði
úr margri nytsamri viðleitni, þar sem blindnin og vesal-
dómurinn hcíir unnið svo mikið ríki. Hverra framfara
má vænta meðan fjöldi manna telur það ráðleysu og
heimsku, að leita einhverra ráða til að verja lífsstofn
sinn eyðiloggingu, og hyggur það eitt til, að leita eigi
fyrir sjer um neitt og reyna ekkert. Sömu mennirnir,
sem hæðast að fastheldni við fornar venjur, hæðast
einnig að sjerhverri viðleitni og tilraun til umbóta. Þá
skortir bæði ræktarsemi við það sem gamalt er, og
manndóm til að leita fyrir sjer um nokkuð nýtt, er til
umbóta horfir. Þeir styðja því eigi neitt en hæðast að
öllu og fyrirlíta alt, nema ræktarleysið og aðgerða-
leysið. Þeir sem virða mikils forna siðu og háttu, og
vilja eigi leggja þá niður nema nauðsyn beri til, þeir
eru „apturhaldsmenn“ og „apturfaramenn“, og hinir sem
vilja gera tilraunir til nytsamlegra breytinga og um-
bóta, þeir eru „loptlcastalamenn“ og „liumbugistar11. En
þeir sem tala mörg orð og stór um framfarir, en vilja
þó hvorki leggja rækt við neitt gamalt, eða styðja neitt
nýtt, þeir eru ,framfaramenn“ og „ættjarðarvinir11, og
sjálfkjörnir til að vera leiðtogar þjóðarinnar.
Þeir sem vilja reyna að verja land sitt eyðilegg-
ingum af sandfoki, og koma á fjelagsskap og samtök-
um til þeirra hluta, þcir ættu alls eigi að hirða um
gems og glamuryrði „leiðtoganna“, og láta það í engu