Búnaðarrit - 01.01.1895, Blaðsíða 154
150
gjarðir, brugðnar úr ull cða hrosshári, fram- og aptur-
gjörð í aðra fjölina, en miðgjörð í hina. í báða enda
klyfberagjaröarinnar eru hnýttir svo scm hálfrar álnar
langir snærisspottar eða mjóir leðurspottar, og er gjörð-
inni fest við klyfberafjölina með öðrum spottanum, gagn-
takinu, en í hinn er fest hornsylgja, sylgjutakið, og í
hana dregið móttakið, sem er gagnvart hverri gjörð í
hinni klyfberafjölinni, og er sama efni í þeim og gagn-
tökunum. Með móttökunum eru gjarðirnar strengdar
undir kvið hestsins eptir þörfum.
Pegar reiöingur þessi er lagður á hest, er dýnan
fyrst lögð yfir hestsbakið, og ná endar hennar niður
fyrir miðjar síður beggja megin; hún er optast eins lög-
uð á báðar hliðar, og er sama hvort snýr fram cða apt-
ur, hún fer því vanalega mjög illa á, einkum kviðmikl-
um hestum. Þar næst eru álögin lögð ofan á dýnuna
sitt hvoru megin, og síðan klyfberinn þar ofan á, og
fcllur hann opt illa við í fyrstu, en þá er framanundir-
lögunum stungið inn á milli dýnunnar og álaganna,
framanundir klyfberafjalirnar, til þess hann hallist held-
ur aptur og falli betur á reiðinginn. Svo að þessi mörgu
stykki tolli á hesti, er klyfberinn reirður ofan á reið-
inginn með gjöröunum, og gera menn það vanalega af
öllum kröptum, „láta knje fylgja kviði“, og má þá iðu-
lega sjá, að hesturinn hefir ckkert viðþol af kvölum,
hann æðír fram og aptur, og roynir til að bíta og slá
manninn, til að forða sjer. Bn þá er sem optar litla
nærgætni að finna. Það er altof gömul athijfn, að leggja
þannig roiðing á hest, til þess inönnum almcnt geti
kornið til hugar, að hún sje ekki góð og gild.
Okostirnir við þetta gamla réiðingalag eru svo
margir og miklir, að eg nenni ekki að telja þá vand-
lega upp, cnda virðast mjer þeir liggja svo í augum