Búnaðarrit - 01.01.1895, Qupperneq 153

149
um, eins og hann kemur vanalegast fyrir, og sjá, hvort
ekki er nauðsynlegt, að endurbæta hann til muna. Opt-
ast mun reiðingsdýnan vera búin til úr stórum striga-
poka, hann er látinn halda stærð og lagi, og saumað
fyrir opið; í hann er látið hey eða torf, svo að hann
verður um 3—5 þuml. að þykt, þegar búið er að þræða
svo í gegnum hann, að það, sem innnan í er, fari ekki
saman í böggla. Þar sem „rista“ er mjög góð, er reið-
ingsdýnan opt rist í heilu lagi úr rótinni, efsta grasrót-
in tekin ofan af, en vanalegast er þá, að klæða dýn-
urnar með einhverjum dúkpjötlum, til að verja þær
sliti, og er sú klæðning opt langt frá því að vera reið-
ingnum til prýðis. Mel eða melrætur er vanalegt að
hafa í reiðinga, þar sem hægt er að fá hann, og þykir
hann að mörgu leyti bctri en torf og hey. Alögin eru
optast búin til úr sama efni og dýnan, þau eru eins
þykk og stór um sig og hún, en optast eru þau í tvennu
lagi, og svo sem spannarlangt bil á milli þeirra yíir
hestsbakinu, og eru þau þar fest saman mcð snæri í
tveimur stöðum. Sjaldgæft er að sjá reiðing svo vel
útbúinn, að þau sje fest saman með dúk eða skinni,
sem er þó mjög nauðsynlegt, til að verja rigningarvatn-
inu að renna niður í hestbakið. Stundum eru álögin
fóðruð þeim megin, sem snýr frá hestinum, með skinni
eða storkum dúk, til að verja þau sliti. Framan-undir-
lögin eru vanaloga tveir torfusneplar misbrýndir, eitt
fet að lengd og hálft að brcidd, og eru þau stundum
fest saman með snærisspotta. lvlyfberinn er búinn til
úr góðum viði, helzt rauðavið, sterkur og viðmikill, til
þoss hann gcti þolað lengi og verið „búmannsþing“.
Klakkarnir eru úr hörðum viði, og stundum úr beini, hross-
leggjum, einkum miðhlakkurinn, og er klyfberinn vana-
lega mjög þungur. í klyfberafjalirnar eru festar þrjár