Búnaðarrit - 01.01.1895, Blaðsíða 177
173
að vera oddhvöss með hrygg í miðju og bcittum fjöðr-
um frcmst. A stórgripi þurfa þau að vera 5 þuml. löng,
og ‘/2 þuml. breið, en á sauðfje 3 þuml. löng og */4
þnml. breið.
Eg veit vel, að margir álíta svæfingu svo mikið
vandavork, að hún sje eigi annara meðfæri en æfðra
svæfingarmanna, og eg hcfi þekt. nokkra, sem hafa sagt
að þoir hefðu ckki almennilega hug til þess að svæfa
skepnu. En eg hefi sagt þeim, og segi cnn, að allir
svæfingamenn hafa í fyrstu verið viðvaningar, og hafa
ef til vill eigi notið betri tilsagnar en þeirrar, er eg
licfi leitazt við að gefa með línum þessum, sem eg óska
að gæti orðið einhverjum óvönum til nota.
* *
*
Athugasemd: Mjer hefir vcrið gefinn kostur á að
sjá framanritaða grein, og segja álit mitt um hana; vil
eg því geta þess hjer, að mjer þykir varúðarvert að
ráða mönnum til að „svœfa“ skepnur, sem á að slátra,
fyrri en það málefni er betur athugað, enda þó eg viti
að liinn heiðraði greinarhöfundur geri slíkt i beztu mein-
ingu. Eg hefi ekki veitt „svæfingum11 nákvæma eptir-
tckt fyrri en í vetur, og hefi eg eigi getað betur sjeð,
en skepnan hafi fulla meðvitund og hugsun litla stund
optir að hún er „svæfð“, eða þar til rúmlega helming-
ur af blóðinu er runnið úr henni. Skepnan stynur og
andar, og hreyfir bæði nasir og augu. Það er eðlilegt,
að skepnan verði máttlaus i skrokknum fyrir aptan
mænuskurðinn og detti þegar, þá er mænan er skorin
sundur, en taugar þær sem liggja fyrir framan skurð-
inn frá heilanum út um höfuðið og til andardráttarfær-
það beinn klaufaskapur að hún raistakist, ef gaddurinn á helgrím-
uuui er l‘/s þuml. á lengd, ekki yddur fyrir endann og eigi gildari
en það, að hann geti eigi boguað undan rothöggiuu. H. J.