Búnaðarrit - 01.01.1895, Síða 67

63
is og þaðan suður til Miklagarðs. Að heiman frá ís-
landi fóru þeir og bcina leið til Skotlandseyja og ír-
lands; þar hittu þeir Norðmenn fyrir; stundum lögðu
þeir þó leið sína til eylanda þessara yfir Noreg.
Mjög mörg dæmi sýna og sanna, að íslendingar
ráku mikla verzlun til annara landa á söguöldinni, en
þó var langt frá því, að þeir einir rækju utanlandsverzl-
unina. Þcss er þegar getið, að norrænir kaupmenn
komu til íslands á landnámsöldinni til þess að reka
verzlun við landsmenn; hefir svo jafnan verið síðan,
að kaupmenn frá öðrum löndum hafa komið til íslands,
til þess að reka þar verzlun, en þeir sem komu optast
á þeim tíma, sem hjcr ræðir um, voru Austmenn, en
svo voru Norðmenn ncfndir venjulega í þá daga á ís-
landi.
Þegar íslendingar voru í Noregi eða erlendis i vorzl-
unarerindum, fengu þeir sjer veturvist og voru þar um
veturinn, en fóru heim aptur næsta sumar, ef ferðinni
var eigi annað heitið. Eins fóru Norðmenn og aðrir út-
lendir verzlunarmenn venjulega að á íslandi, er þcir
komu þangað. Þeir seldu vörur sínar um sumarið eða
haustið, sem þeir komu, en stundum gat salan á þcim
dregist fram á vetur, eins og nærri má geta. Vcrðið
fengu þcir sumt um sumarið eða haustið, er þeir seldu,
en opt seldu þeir á frest, eða með öðrum orðum, þeir
lánuðu, og heimtu svo skuldir sínar að vorinu, áður en
þeir fóru utan. Þeir fengu íslenzkar vörur i staðinn
fyrir útlendar, því verzlunin var þá vöruskipti, eins og
enn á sjer mjög stað á íslandi. En af vetursetunni
einkum, og öllu þessu verzlunarlagi, leiddi það, að kaup-
menn urðu opt riðnir við mál manna og ýuisa viðburði
á íslandi; en sökum þessa er þeirra opt getið í forn-
sögum vorum. Engin þeirra er til þess gerð, að skýra