Búnaðarrit - 01.01.1895, Blaðsíða 42

38
Sjera Björn var skáldmæltur vel, og orti tækifæris-
kvæði nokkur og sálma. Merkast kvæði eptir liann er
Fjörgynjarmál; það er saknaðarljóð eptir Eggert Ólafs-
son, og er mjög vel kvcðið. Það er prentað framan
við matjurtabók Eggerts.
Á 18. öld var islenzkan komin í svo mikla niður-
lægingu, að hún heíir aldrei fallið jafndjúpt, og aldrei
verið svo svívirt og sárt leikin1. Nokkrir menn sáu þó,
að nauðsyn bar til að hreinsa málið, og hefja það úr
niðurlægingunni. Slíkir menn voru þeir Eggert Ólafs-
son og Gunnar próf. Pálsson. Þess raá og sjá greinileg
merki, að Björn Halldórsson hefir lagt einlæga rækt við
móðurmál sitt. Hann ritar hreinni og liprari íslenzku
en flestir menn aðrir á þoim tíma, og eigi heflr Eggert
Ólafsson gengið tii jafns við mág sinn i þessari íþrótt.
Að vísu iná opt sjá nokkur missmíði á málinu hjá sjera
Birni, en þess gætir þó minna hjá honum en flestum
öðrum, og mjcr er næst að ætla, að enginn maður á 18.
öld hafl ritað svo hreina og góða islenzku som hann.
Þá er Björn Halldórsson fór að eldast, varð lion-
um erfitt um að þjóna Sauðlauksdalsprestakalli. Þess
vegna sótti hann um Setberg, og fjekk það 1781, eptir
dauða sjera Vigfúsar Erlondssonar. Hann flutti þangað
vorið 1782. Þá er hann kom að Sotbergi, var þar alt
á annan veg umhorfs en verið hafði i Sauðlauksdal.
Þá var sem sjera Björn yrði ungur í annað sinn. Hann
ljet reisa að nýju flest hús á staðnum, gera matjurta-
garða, og á allan hátt Ijet hann prýða staðinn og bæta.
Um sumarið 1785 tók hann vanheilsu mikla, og þyngdi
’) t>ö hcfir lilnguin lítil rækt vcrið lögð við imnn, og svo cr
enn, því að mjflg hefir dofuað sá hinn mikli áhugi, er margir beztu
menn landsius um míðbik þessarar aldar höfðu á að hreinsa og
vernda móðurmáiið.