Búnaðarrit - 01.01.1895, Blaðsíða 168

164
sem fjelagið hefir fengið, er um 1300 krónur; koma j>á
32 aurar á hvert dagsverk, sem er hjer um bil
kostnaðinum eptir kaupgjaldi því, er hjer tíðkast. Það
er óhætt að fullyrða, að þessi styrkur, þó lítill sje, hefir
gert það að verkum, að meira en helmingi meiri jarða-
bætur hafa unnar verið í þessu sveitafjelagi en ella. Það
lítur reyndar svo út af framanritaðri sögu, að fyrst
framan af hafi styrkurinn haft lítil örfandi áhrif á fram-
kvæmdir fjelagsmanna. En svo er þó eigi þegar betur
er aðgætt. Eins og áður er ávikið, unnu menn fyrst
framan af að jarðabótum eins mikið vegna styrksins
cins og jarðabótanna eða arðsins af þeim; „við verðum
að gera jarðabœtur til þess að fá styrk“, sögðu menn.
Styrkurinn kom mönnum til þess að gera jarðabætur;
svo sögðu menn: „við verðum að gera sem mestar jarða-
bætur, til þess að ná í sem mestan styrk“; þá var styrk-
urinn farinn að verka örfandi á framkvæmdirnar. En
eptir því sem meira var unnið að jarðabótum, því ber-
sýnilegri varð arðurinn af þeim, og nú fóru menn smátt
og smátt að sjá, að styrkurinn - var lítils virði í saman-
burði við ágóðann af jarðabótunum, og þar kom að iok-
um, að hver einstakur fjelagsmaöur vann eingöngu fyrir
ágóðanum, en fól fjelagsstjórninni að verja styrknum til
þess að auka framkvæmdir fjelagsins í heild sinni. Þessi
þrjú stig munu flest þau búnaðarfjelög ganga í gegn-
um, sem stofnuð hafa verið hin síðari árin; sum eru enn
á hinu fyrsta stiginu, sum á öðru, og aptur önnur á
hinu þriðja, en þau munu vera fæst. Það væri því hið
mesta óráð að kippa nú burtu styrknum, miklu fremur
ætti að auka hann að mun. Við afnám styrksins myndu
fjelög þau, sem skamt er á veg komin, hverfa úr sög-
unni og leggja árar í bát um sinn, og styrkur sá, sem
þegar er veittur þeim, verða að litlurn sem engum not-