Búnaðarrit - 01.01.1923, Blaðsíða 57

BÚNAÐARRIT
41
og verða vill hjá viðvaningum. Úr þessu bætir reynsla
og þekking smátt og smátt.
Lítið eftirlit hefir verið með styrkveitingum og lánum
til búnaðarframkvæmda, þess vegna eigi alt komið*að
þeim notum, sem til hefir verið ætlast. Þetta stafar af
því að röggsama stjórn búnaðarmála hefir vantað.
Nú skulum vjer líta á þau fjárframlög, sem lands-
sjóður og rikissjóður haía veitt til búnaðarumbóta.
Styrlmr lands- og ríJcissjóðs til búnaðarumbbta. Yjer
höfum athugað hve miklu fje hefir verið varið til þessa
frá árinu 1872—1921. Heimildir vorar höfum vjer tekið
eftir fjárlögunum (nema 1872). En það er:
1872 600 kr.
1881 ...... 10,000 —
1891 18,240 —
1901 38,740 —
1911 138,023 —
1921 280.352 —
Af þessum tölum sjest að á síðustu 30 árum
(1890—1920) hefir fje það, sem varið hefir verið til
búnaðarumbóta 16 faldast, en á sama tíma hafa gjöld
landssjóðs 35 faldast. Hlutfallslega hefir því fje það, sem
varið hefir verið til búnaðarmála minkað um helming,
en það ber eigi vott um vaxandi áhuga fyrir ræktun
landsins.
Oss telst svo til að fje það, sem veitt hefir verið til
búnaðarmála sje um 3,5 miljónir króna, eða að meðal-
tali um 70,000 krónur á ári — tæp 1 króna á mann.
Upphæðin öll svarar til þess, sem vjer greiddum í 5
ár, 1915—1919, fyrir jarðepli, mjólk, smjör, ost, kjöt
og egg, er keypt var frá útlöndum, en það nam 3,42
miljónum. Ef nokkru meiri áhersla hefði verið lögð á
ræktun landsins eftir aldamótin síðustu hefðum vjer
sloppið við að kaupa þessar vörur.