Búnaðarrit - 01.01.1923, Blaðsíða 83
BÚNAÐARRIT
67
eigi fest rætur meðal almenuings, þá er von að sú að-
ferftin til ræktunar dafni best, sem minsta þarf ná-
kvæmni og árvekni, en það er þaksljettu-aÖferðin. Par
þarf t. d. alveg hverfandi eða enga þekkingu á gróðri.
Flagsljettnn og árangnr jarðræktartilrannanna. —
Sá misskilningur er gamall í hettunni hjpr á landi, að
plæging ein og umrótun á landi, auki grasvöxtinn, svo
vel sje viðunandi að láta þar við sitja. Útlendu jarða-
bóta-mennirnir, sem hingað komu á fyrri hluta 19. ald-
arinnar, plægðu móa og báru ekkert í þá, nje sáðu fiæi
— og lágu flögin ógróin árum saman. — Seinna út-
rýmdi þaksljettu-aðferðin alveg þess háttar „jarðabótum*.
En þegar tilraunast.öðvarnar tóku til starfa úr alda-
mótunum, var þegar byijað á tilraunum með rtýyikju,
er útheimti ekki þetta mikla mannsafl sem ofanafristan
heimtar. Og árangurinn varð sá, að menn komust brátt
að raun um :
Að fyrsta skilyrðið til þess, að fræsljetta bæri góðan
árangur var, að nægilega mikið væri borið á, hvort. svo
sem var húsdýra- eða tilbúinn áburður — en ef notaður
væri tilbúinn áburður að mestu, þá mátti samt ekki
vanrækja að bera húsdýra-áburð eða mold á sljetttuna
að haustinu, til skjóls fyrir ungar og lit.t þroskaðar fræ-
plönturnar.
Þá sje og nauðsynlegt að sá á rjettum tíma, meðan
hæfilegur rakj sje í jöiðinni.
Þær grastegundir sem reyndust best, voru vallarfox-
gras, háliðagras, vallarsveifgras, fóðurfax, vingull og hvit-
smári, þ. e. af mátulega norðlægum uppruna.
Það sýndi sig og fljótt, að algjör friðun á fræsljett-
unum var bráðnauðsynleg — frekar en nokkurn tíma
þaksljettunum.
Brátt kom og í ijós, að jarðvegurinn var mjög mis-
munandi til ræktunar — einkum áburðarþörfin — er
sjest best á, hvaða gróður er fyrir, og það því'fremur