Búnaðarrit - 01.01.1923, Blaðsíða 96

80
BÚNAÐARRIT
Það getur líka verið grjótlaust, og svo fiatlent og ein-
lægt, að það sjeu engir tekniskir öiðugleikar á bví, að
notfæra sjer aflvjelar og önnur nýtiskutæki við ræktun-
ina. f flestum sveitum þessa lands hagar svo til, að þar
er gnægð af góðu, auðiæktanlegu landi, sem er jafn
gott eða betra til ræktunar heidur en það, sem búið er
að rækta og gera að túnum. Vitanlega er það, sem hefir
verið ræktað, mjög mismunandi að gæðum, og eins er
um land það, sem óiæktað er, en ræktanlegt veiður að
teljast.
í allmörgum sveitum er óræktaða landið svo mikið
og gott til ræktunar, og úr svo miklu að veija, að það
setur engar skorður við því, hvaða tækjum vjer beitum
við ræktunina. Liggur það nærri, við aukna ræktun, að
nota þær vjelar og tæki, sem vjer vitum best og mikil-
virkust, og sem reynsla er fengin fyrir, að unnið geta
íslenska jörð.
Þó vjelavinnan í stijálbygðum og fámennum sveitum
verði oft lítið ódýrari en hesta- og handavinna, getur þó
vjelanotkunin verið fyllilega rjettmæt, því með henni er
oft hægt að framkvæma verk, sem annars yrðu ekki
framkvæmd, sökum fámennis og strjálbýlis. Og þó veik-
in yrðu unnin án vjelanna, yiðu þau vanalega ekki
unnin eins fljótt eða eins vel með hesta- og handafli.
Með vjelunum geta fáir menn afkastað miklu á stuttum
tíma. Er auðsætt hvaða þýðingu það heflr, þar sem
jaiðræktartími ársins er stuttur og fólksekla til sveita.
Þar sem um mikið og mismunandi land er að velja
til ræktunar, veiður valið mikið bundið við það, hvaða
tækja við getum aflað tii að vinna jörðina með, og hve
mikið er hægt að auka ræktunina. Meðan litið er ræktað
og ekki völ á öð u en seinvírkum veikfærum og afli,
fellur það af sjalfu sjer að rækta fyrst það, sem hendi
er næst, út frá gamla túninu, eða nálægt því, án þess
fyllilega sje tekið tillit til þess, hvort landið er gott til