Dvöl - 01.04.1938, Blaðsíða 15

DVOL
03
urdar norfi við Lurlcastein,
svo hiin yeti seinna ieikið
sér við peirra hvitu hein.
Lönyu seinna ú slnum tima,
súlin mikinn Ijóma bar.
Höllin vaknadi allt i ei/ui
allt varð bjart oy jayurt par.
Þyrnirós í pinum yar'ói
pöynin mikla rojin var.
Þiísund radda pakkaróður
paut um yrœna skóyarrein.
— En inn i ytaðan brúðarbrayinn
blandaðist kynley hjárödd ein^
par sem hátt í hallarturni
handlék kerliny vindutein:
Hina unyu hraustu sveina
hej éy layt i dapra yröf,
Hér skal slfellt söyu peirra
seyja blcer, um lönd oy höf.
Það skal verða pér til handa
Þyrnirós, min bráðaryjöj.
Er ei dýrkeypt endurlausnin?
Er í skildi föyrum skarð?
Lenyi munu liyyja oy finna
— lokið par sem yönyu varð —
sóknarhetjur allra alda
úbœttar við konunysyarð.
Eins oy spdsýn, eins og draumur
eru yömul söyuvé.
Sumir draya enda i efa
ao öskastundin liðin sé,
en um yarðinn ennpá vaxi
undursamley pyrnitré.
Enyipn veit hver tttög brýtur
endanleya. Máske pú?
Ef til vill er óskastundin
undra nœrri, — jufnvel nil.
Ýmsir hufa ýtt á djúpið
enn, — í hinni gömiu trú.
Oy peir heyra i hajsins niði
hrópið, peyar súlin skin,
peyar hrannir peyta löðri
peyar reiður stormur hvin:
Þyrnirós i sali sinum
sefur enn, — pg biður pln.