Dvöl - 01.04.1938, Blaðsíða 29

D V 0 L
107
fara licim og dvclja þar. Joc fór í
burtu. Jcnkins gamli bölvaöi.
Qamla konan grét. Barnið fædd-
ist að morgni dags; í apríl; stúlka
með grá augu. Og Cora lét hana
heita Josephine eftir Joe.
Cora tók þessu öllu með jafnað-
argeði. Ekki þurfti hún að ótt-
ast skvaldur negranna, því að þeir
voru engir til í byggðarlaginu, og
luin kærði sig kollótta um, hvað
hvítskinnarnir sögðu. Þeir voru af
öðrum hcimi. Og hvað Joe snerti,
þá hafði hún aldrei búizt við, að
hann gengi að eiga liana eða yrði
áfram hjá henni. Einnig hann var
af öðrum heimi. En barnið var
hennar — brú á milli tveggja
heima. Fólkið mátti gjarnan masa.
Cora fór aftur til vinnu sinnar
hjá Studevant, og þegar kvöldaði,
fór hún heim til þess að annast
um barnið sitt og jagast við móð-
ur sína. Frú Studevant ól einnig
barn um sama leyti, og Cora ann-
aðist það. Litla stúlkan Stude-
vants-hjónanna var látin heita
Jessie. Þegar börnin voru byrjuð
að ganga og tala, tók Cora Jose-
phine stundum með sér til þess
að lcika við Jessie — þangað til
Studevantshjónin fundu að því;
þau sögðu, að Cora tefðist minna
frá verkunum, ef hún skildi barn-
ið eftir heima.
— Já, frú, sagði Cora.
Skömmu síðar losnuðu Stude-
vantarnir við frekari áhyggjur af
þessu máli, því að Josephine dó
úr kíghósta. Á sólbjörtu síðdegi
sá Cora litla líkamann hvcrfa ofan
í gröfina, í hvítri kistu, sem kost-
aði fjögurra vikna kaup.
Vegna þess að gamla konan var
lasin, stóð enginn hjá Coru við
gröfina nema faðir hennar, ogþað
var megn vínlykt af honum eins
og venjulega. Cora tók ekki dauða
telpunnar með jafnaðargeði. Þeg-
ar þau sneru heimleiðis frá gröf-
inni, komu tárin fram — og í
sama bili hrutu af vörum hennar
svo heiftarlegar formælingar, að
grafararnir urðu felmtraðir.
Hún horfði til himins, þar sem
sólin var farin að lækka, og öskr-
aði ögrandi. Jenkins gamli varð
bæði forviða og óttasleginn. Hann
lyfti henni upp í vagnskriflið sitt
og ók heimleiðis, en til beggja
handa voru grænir vellir og ilm-
andi engi. Cora hélt áfrarn að
gráta og formæla alla leiðina heim
og notaði öll þau illyrði, scm karl-
inn var vanur að ausa úr sér
þegar hann var drukkinn.
I næstu viku fór hún aftur til
Studevants. Hún var hógvær og
þýðleg. t viðmóti — og henni þótti
mjög vamt um Jessie litlu. Þegar
hún sat á húsagarðströppunum
á síðdögum, var hún vön að taka
Jessie á hnéð og róa henni í svefn.
Hún hneigði dökkt andlitið ofan á
höfuð hvíta barnsins og fann
mjúkt hárið á því snerta kinn sína
II.
Árin liðu. Hrukkurnar í andliti
gömlu Jenkinshjónanna urðu fleiri