Dvöl - 01.04.1938, Blaðsíða 19

b V ö L
öllu, þegar faðir hans kom heim
örkumlamaður. Búskapurinn krefst
kraftanna óskiptra, ef hann á að
blessast. Alltaf þarf að berjastvið
illgresið. „Hver myndi verða til
þess að mjólka kýrnar okkar?“
sagði Hatch. Hann virtist ekkigeta
til þess hugsað, að nokkur annar
mjólkaði kýrnar en hann og kona
hans. Að honum heilum og lifandi
skyldi enginn annar rækta akra
hans, hirða kornið hans eða líta
eftir búsáhöldunum. Svona voru
tilfinningar hans gagnvart jörðinni
og búinu. Pað var mál, sem ekki
var hægt að skýra nánar, sagði
Hal. Hann virtist skilja gömlu
hjónin.
Bað var laust eftir miðnætti,
vornótt eina, sem Hal kom heim
til mín og sagði mér tíðindin.
í bænum var á nóttunni síma-
vörður á járnbrautarstöðinni og
Hal hafði fengið skeyti.
í rauninni var það stílað til
Hatch, en símavörðurinn fekk Hal
]>að í hendur. Will Hutchinson
var dáinn; hann hafði látizt af
slysi. I3að kom seinna í ljós, að
bann hafði verið úti að skemmta
sér með öðru ungu fólki, og ef
til vill verið eitthvað við öl.
Hvernig sem á því stóð, þá hafði
vagninn oltið um og Will látið
i'fið. Símritarinn bað Hal að fara
°g flytja gömlu hjónunum tíðind-
in og Hal mæltist til þess, að ég
kæmi með sér.
Ég bauðst til þess að aka í
m
vagninum mínum, en Hal vildi það
ekki. „Við skulum ganga þangað“,
sagði hann. Hann vildi auðsjáan-
lega teygja tímann. Svo að við
gengum. Þctta var snemma vors,
og hvert einasta smáatvik þessar-
ar þögulu göngu er mér minnis-
stætt. Blöðin voru að byrja að
konýa í ljós á trjánum og lækirnir,
sem við fórum yfir, glitruðu í
tunglskininu, cins og vatnið væri
lifandi. Við fórum afar hægt og
töluðum ekki orð.
Loks komumst við á leiðarenda
og Hal gekk upp að framdyrun-
um í bænum, en ég beið úti á
veginum. Einhversstaðar heyrði ég
luind gelta langrt í burtu og barn
grét í fjarlægu húsi. Ég held, að
Hal hafi staðið þarna um tíu mín-
útur, áður en hann fekk af sér
að berja að dyrum.
Svo barði hann og höggin létu
hræðilega í eyrum. Pað var eins
og verið væri að hleypa af byss-
um.
Hatch gamli kom til dyra, og
ég heyrði, að Hal sagði honum
tíðindin. Og nú vissi ég, hvernig
í öllu lá. Alla leiðina hafði Hal
verið að leita að einhverjum vin-
gjarnlegum orðum, sem hann gæti
tjáð gömlu hjónunum hin hörmu-
legu tíðindi með, en þegar á átti
að herða, fann hann þau ekki.
Hann ruddi öllu út úr sér upp í
opið geðið á Hatch gamla.
Svo var það búið. Gamli Hatch
sagði ekki orð. Dyrnar voru opn-
ar og liann stóð þarna'. í funglskin-