Dvöl - 01.04.1938, Blaðsíða 20

§8
D V Ö L
inu íklæddur broslega síðum hvít-
um náttserk. Hal sagði honum
fréttirnar og hurðin féll að stöfum
en Hal stóð einn eftir.
Stundarkorn beið hann þarna
grafkyrr, svo kom liann til mín út
á veginn. „Jæja“, sagði hann og
„jæja“, sagði ég. Við stóðum á
veginum og horfðum og hlustuð-
um. Ekkert hljóð barst frá hús-
inu.
Og svo . . . . ef til vill liafa lið-
ið tíu mínútur, ef til vill hálftími
. . . . við biðum hljóðir, hlustuð-
og horfðum, og vissum ekki hvað
við áttum að gjöra . . . við gátum
ekki farið burtu. . . ,,Ég held þau
séu að reyna að átta sig á þessu
og fá sig til þess að trúa því“,
hvíslaði Hal að mér. Ég skyldi
alveg hvað hann átti við. Gömlu
hjónin hljóta alltaf að hafa hugsað
um son sinn aðeins í sambandi
við lífið, aldrei við dauðann.
Við héldum áfrarn að stara og
hlusta og eftir langan tíma snart
Hal allt í einu handlegg minn.
,,Sjáðu“, hvíslaði hann. Frá hús-
inu gengu tvær hvítklæddar verur
út í hlöðuna. Pað kom í ljós, að
skammt frá hlöðunni var ii)''plægð-
ur akur.
Pessar tvær verur héldu út í
hlöðuna og komu von bráðar út
aftur. Pær gengu síðan út á akur-
inn, en við skriðum yfir að lilöð-
unni og komumst þangað, semvið
gátum séð allt, sem fram fór, án
þess að eftir okkur væri tekið.
Dað, sem gerðist, var blátt áfram
ótrúlegt. Gömlu hjónin höfðu tek-
ið með sér kornpoka úr hlöðunni
og þarna fóru þau að sá, í tungls-
ljósinu, nóttina, sem þau fengu
þessi tíðindi.
Þetta var eitthvað svo óhugn-
anlegt — það gat komið hárinu
til að rísa á höfði manns.
Þau voru bæði í náttserkjum.
Þau sáðu korninu í raðir þvert
yfir blettinn og komu öðru hvoru
nærri fast að okkur, þar sem við
stóðum í skugganum frá hlöð-
unni. Og að lokinni liverri röð
krupu þau stundarkorn niður hlið
við hlið, rétt við girðinguna.
Allt fór þetta fram í fullkominni
þögn. Það var í fyrsta skipti á
æfi minni, sem hugur minn opnað-
ist fyrir dálitlu sérstöku og ég er
hvergi nærri viss um, að ég geti
nú lýst því, hvernig tilfinningum
mínum var liáttað og livað mér
skildist fyrst þessa nótt . . . ég á
við citthvað um tengslin milli
fólksins og moldariiinar . . . eins-
konar þögult óp, sem leitar niður
í moldina, frá gömlum hjónum,
scm eru að sá korni á akrinum.
Það var eins og þau væru að setja
dauðann niður í moldina, svo að
lífið gæti vaxið upp aftur, eitt-
íhvað í þá átt gengu hugsanirmín-
ar.
Þau hljóta líka að liafa beðizt
einhvcrs af móður jörð. En hvað
vitum við um það? Hvernig þeim
hefir birzt sambandið milli lífsins
á akrinum og hins liorfna lífs son-