Dvöl - 01.04.1938, Blaðsíða 64

DVÖL
142
Verbúðatollur og uppsáturs-
gjöld í Bolungavík voru um lang-
an aldur eign Meiri-Hlíðar að
liálfu og Vatnsfjarðarkirkju að
hálfu.
Bolungavík er nú ekki lengur
vcrstöð, heldur fiskveiðapláss
heimilisfastra manna og kauptún.
Þegar vélbátaöldin hófst fyrir al-
vöru, hættu flestir bændur í Djúp-
inu sjálfstæðri útgerð, en úr næstu
verstöðvum þótti flestum ekki taka
j^ví, að færa sig nær fisksvæðinu,
er vélaaflið kom til sögunnar. F>ó
rná segja að slík útgerð hafi haldist
þar, meiri og minni, fram á ófrið-
arárin. Ennþá eru jafnan nokkrir
smávélbátar úr Mið-Djúpi þar við
fiskiveiðar á vorin.
Hér verður ekki sögð saga Bol-
ungavíkur, heldur drepið á nokkra
þætti úr sjóámannalífi verstöðvar-
innar á síðustu áratugum 1Q. ald-
arinnar.
VERTfÐlRNAR.
Aðalvertíðir í Bolungavík, sem
útróðramenn höfðu þar aðsetur,
voru tvær: vetrarvertíðin frá nýj-
ári til páska, og vorvertíðin frá
páskum iil Jónsmessu, eða oft til
laugardagsins í 12. viku sumars.
Aðkomubátar fóru jafnan í ver-
ið stax úr nýjári. Djúpmenn lögðu
jafnvel af stað að heiman á nýj-
ársdag stundum. Margir þeirra, og
helzt Mið-Djúps-menn, höfðu þann
sið að skreppa heim til sín einu
sinni á vetri, og þá jafnan fyrsta
sunnudag í föstu. Oftast var og
farið úr veri miðvikudaginn fyrir
skírdag, en fyrir kom, ef aflasæld
var, að skírdagur eða föstudagur-
inn langi var notaður til heimferð-
arinnar. Á vorin var farið í verið
á annan dag páska, og ávallt
skroppið heim á laugardaginn fyr-
ir hvítasunnu, en lagt af stað aft-
ur á annan hvítasunnudag.
Mið-Djúpsmenn tóku oft upp
róðra í Ögurnesi eða annarsstaðar
eftir hvítasunnu, ef fiskur var
genginn í Djúpið, þótt þeir reru
á vetrarvertíð og fyrri hluta vor-
vertíðar í Bolungavík. Inn-Djúps-
menn héldu sig jafnan í Bolunga-
vík til vertiðarloka.
NIÐURRÖÐUN VERKA.
Þegar hásetar voru komnir til
skips og lagt var af stað í verið,
eða ýtt var úr vör í fyrsta skipti
á vertíð, hjá þeim, er heima áttu
í verstöðinni, skipti formaður há-
setum í sæti þau, er þeir skyldu
róa í yfir vertíðina. Hafði hver
háseta þar með sitt ákveðna verk
að vinna, bæði á sjó og landi.
Var jafnau íkipað í sætin eftir
lagni við fyrirhuguð verk og
róðrardugnaði. Orð fór af því
stundum, að formenn veldu dug-
meiri ræðarana á sitt borð, stjórn-
borða. Oft renndi formaður blint
í sjóinn að þessu leyti, ef hann var
lítt eða ekki kunnugur hásetum
sínurn. Kurruðu hásetar stundum
út af misjafnri skipan, en mjög
sjaldgæft var það, að skipunum