Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 3

.Æpril-júní 1940.8. árgangur . 2. hefti
Hállnr Irídagnr
F.ftir Aldoui* Hnxley
Gísli Olafsson þýddi
I.
Það var síðla dags á vormildum
laugardegi. London var falleg eins
og draumaborg í móðu vorsólarinn-
ar. Geislarnir voru gylltir, skugg-
arnir bláir og fjólulitir. Sótug trén
í skemmtigarðinum voru að springa
út full ósigrandi vonar. Græni litur-
inn var dásamlega ferskur, bjartur,
loftkenndur, eins og litlu blöðin
hefðu verið skorin út úr grænu
bandi regnbogans. Kraftaverkið
birtist öllum, sem gengu um garð-
inn þennan dag. Hið dauða varð
lifandi, jafnvel sótið tók á sig fag-
urgrænan lit regnbogans. Já, það
birtist öllum. Og það, sem meira
var, þeir, sem skynjuðu dularfulla
breytingu frá dauðanum til lífsins,
breyttust sjálfir. Það var eitthvað
heillandi við þetta kraftaverk vors-
ihs. Elskendurnir, sem reikuðu fram
°g aftur undir trjánum, voru ást-
íangnari, hamingjusamari — eða
fundu enn sárar til eymdar sinnar.
Gildvaxnir menn tóku ofan hatt-
ana, og á meðan sólin kyssti bera
skallana, fylltust þeir góðum
áformum — að varast whiskýið og
laglegu vélritunarstúikuna í skrif-
stofunni og að fara fyrr á fætur.
Ungir drengir undir áhrifum vors-
ins yrtu á margar stúlkur og buðu
þeim í gönguför, og þær létu til-
leiðast, þrátt fyrir öll boð og bönn
og leyndan ótta. Miðaldra menn,
sem voru á heimleið í gegnum garð-
inn, fundu skyndilega, að hjörtu
þeirra, steingerð og grómtekin af
viðskiptum hversdagslífsins, þönd-
ust út eins og þessi tré og fyllt-
ust góðvild og göfuglyndi. Þeir
hugsuðu um konur sínar, hugsuðu
um þær með óvæntri ástúð og
hlýju, þrátt fyrir tuttugu ára
hjónaband. Ég verð að staldra við
á leiðinni og kaupa smágjöf handa
konunni, hugsuðu þeir. Hvað ætti
það að vera? Ein dós af niðursoðn-
um ávöxtum? Henni þykja góðir
niðursoðnir ávextir. Eða pottur
með alparósum? Eða .... Og þá
mundu þeir, að það var laugardag-
ur. Allar leiðir voru lokaðar. Og