Dvöl - 01.04.1940, Qupperneq 6

84
DVÖL
áttina að minnísvaröa Watts. Peter
fór í humátt á eftir þeim. Sterk
ilmvatnsangan fylgdi í kjölfar
þeirra. Hann andaði að sér með
áfergju og hjarta hans tók að
berjast ákaft. Honum fannst þær
svo dásamlegar, næstum yfirnátt-
úrlegar verur. Þær voru ímynd alls
þess, sem var heillandi — þess,
sem aldrei verður höndlað. Hann
hafði mætt þeim niður hjá tjörn-
inni, orðið snortinn af þessari
leifrandi, íburðarmiklu fegurð og
snúið við í humátt á eftir þeim.
Hvers vegna? Hann vissi það naum-
ast sjálfur. Aðeins til þess að geta
verið nálægt þeim. Ef til vill í
þeirri ómótstæðilegu von, að eitt-
hvað kynni að ske, eitthvert krafta-
verk, sem varpaði honum í leið
þeirra.
Hann andaði að sér ilminum með
áfergju í ein3kíonar örvæntingu,
eins og líf hans lægi við; hann
horfði á þær, rannsakaði þær ná-
kvæmlega. Báðar voru þær háar
vexti. Önnur var í grárri klæðis-
kápu með dökkgráu skinni. Hin var
í loðkápu. Tíu eða tuttugu rauð-
gylltir refir höfðu verið drepnir,
svo að henni gæti verið hlýtt í
köldum skuggum þessa vorblíða síð-
degis. Önnur var í gráum sokkum
og gráum geitaskinnskóm, hin í
gulleitum sokkum og skóm úr
slönguskinni. Hattarnir voru litlir
og féllu þétt að höfðinu. Lítill,
svartur, franskur bolhundur var í
fylgd með þeim, og hljóp ýmist á
undan þeim eða eftir. Hálsbandið
var bryddaö með bröndóttu úlfa-
skinni og reis eins og prestakragi
í kringum svartan hálsinn.
Peter gekk svo nærri þeim, að
þegar þær voru komnar út úr
hópnum, gat hann heyrt glefsur úr
samtali þeirra. Önnur hafði bjarta
háa rödd, hin var lágrödduð og
dálítið rám.
,,Ó, hann er guðdómlegur,“ sagði
sú ráma, „sannarlega guðdómleg-
ur!“
„Já, Elizabet sagði mér það,“
sagði sú háraddaða.
„Samkvæmið var líka bráð-
skemmtilegt,“ hélt sú ráma áfram.
Við hlóum að honum allt kvöldið.
Það voru líka flestir orðnir góð-
glaðir, þegar leið að lokum. Þegar
tími var kominn til fara, sagðist
ég ætla að leggja af stað gangandi,
og treysta á, að ég fyndi bíl á leið-
inni. Þá bauð hann mér að koma
og leita að bíl í hjarta sínu. Hann
sagði, að það væru svo margir þar,
og þeir væru allir saman lausir?”
Þær hlógu báðar. Barnahópur
fór fram hjá rétt í þessu, svo að
Peter gat ekki heyrt hvað þær sögðu
næst, fyrir hávaðanum. Hann
bölvaði börnunum í hjarta sínu.
Bannsettir pottormarnir! — Þau
voru aö svifta hann opinberun
hans. Og hvílík opinberun! Hvílík
opinberun sérkennilegs, framandi
og skrautlegs lífs! Draumar Peters
höfðu alltaf verið tengdir friði og
sveitasælu, Jafnvel samlífið við lá-
varðsdótturina hafði hann hugsað
sér í friðsælu sveitaumhverfi.