Dvöl - 01.04.1940, Side 10

88
D VÖL
bragð,“ sagði sú ráma. „En ég er
hrædd um, að þér hafið meitt
yður.“
„Ó — þ-það er ekkert,“ sagði
Peter. Hann vafði vasaklútnum um
hendina og stakk henni í vasann.
Á meðan hafði sú háraddaða fest
endann á taumnum í hálsbandið á
Pongo. „Nú megið þér sleppa hon-
um,“ sagði hún.
Peter gerði eins og honum var
sagt. Hundurinn hljóp undir eins
í áttina til óvinarins, sem hörfaði
nauðugur. Þegar hann hafði hlaup-
ið tauminn á enda, reis hann upp á
afturfæturna og stóð þannig urr-
andi eins og ljón á merkiskildi.
„En eruð þér vissir um, að það
sé ekki neitt?“ spurði sú ráma.
Peter tók vasaklútinn utan af
og sýndi þeim hendina. Honum
fannst þetta allt ganga eins og
hann hafði vonað. Þá sá hann sér
til skelfingar, að hann var óhreinn
undir nöglunum. Að hann skyldi
ekki hafa munað eftir að þvo sér,
áður en hann fór út. Hvað skyldu
þær halda? Hann roðnaði og reyndi
að toga að sér hendina. En sú ráma
hélt henni fastri.
„Bíðið við,“ sagði hún, og bætti
svo við: „Þetta er ljótt bit.“
„Hræðilegt,“ sagði sú háraddaða,
sem beygði sig yfir það.
„Mér þykir svo fyrir því, að
hundskömmin skyldi . ...“
„Þér ættuð að fara strax til
læknis,“ greip sú ráma fram í, ,,og
láta hann hreinsa sárið og binda
um það.“
Hún leit af hendinni á honum og
framan i hann.
Peter leit á þær til skiptis, jafn
heillaður af kringlóttu bláu augun-
um og hinum dularfullu austrænu
augum. Hann brosti framan í þær
og hristi höfuðið viðutan. Hann
vafði hæversklega vasaklútnum
utan um hendina og faldi hana
fyrir aftan bak.
„Þ-það er ekkert,“ sagði hann.
„Já, en þér megið til með að gera
það,“ sagði sú ráma.
„Já, þér megið til,“ hrópaði sú
háraddaða.
„E-ekkert,“ endurtók hann. Hann
vildi ekki fara til læknis. Hann
vildi vera kyrr hjá þessum guölegu
verum.
Sú háraddaða snéri sér að þeirri
rámu. „Qu’est-ce qu’on donne á ce
petit bonhomme?"1 2 3) sagði hún
hvíslandi og óðamála.
Sú ráma yppti öxlum og gretti
sig. „II serait offensé peut-étre,“-)
sagði hún.
„Tu crois?'1)
Sú ráma gaut augunum til Peters.
Hún horfði rannsakandi á hann,
frá ódýra flókahattinum niður að
ódýrum skónum, frá freknóttu, fölu
andlitinu að óhreinu höndunum,
frá stálrömmuðum gleraugunum að
leðurumgjörðinni um armbandsúr-
ið. Peter sá, aö hún var að horfa
á hann og brosti hikandi til henn-
ar. En hvað hún var falleg! Hvað
D Hvað eigum við að gefa manninum?
2) Hann myndi ef til vill móðgast.
3) Heldurðu það?