Dvöl - 01.04.1940, Síða 21

DVÖL
99
þekkti hana ekki og ætlaði að halda leiðar
sinnar.
— Það er naumast, að Geiri litli er
„striks", sagði hún þá.
Nú varð Geiri hissa og nam staðar.
— Og roðnar eins og saklaust sveitabarn,
hélt stúlkan áfram, skellihlæjandi og
klappaði á grasið við hliðina á sér.
Geiri færði sig eins og ósjálfrátt nær
henni og sagði hikandi:
— Ég man ekki eftir að við höfum sézt
áður.
— Nei, man hann ekki eftir því, sagði
stúlkan hátíðlega og hermdi eftir honum
vandræðasvipinn.
— Svona, seztu hérna hjá mér. Ég hefi
lengi séð þig í draumum mínum, og auk
þess ekki haft af þér augun í allan dag,
þó að þú hafir ekki séð mig.
Geiri settist niður. Honum var sjóðheitt
innvortis. Nú var hann ekki lengur ein-
mana. Hérna var stúlka, sem var að hugsa
um hann, og meira að segja fín stúlka úr
Reykjavík.
Ja, fín var hún reyndar ekki, þegar
hann gætti betur að, í buxum og peysu
eins og hún væri í draslvinnu. En það
gerði ekkert til. Hún var mjög fölleit, og
nefið og munnurinn eitthvað svo áber-
andi í andlitinu.
— Ertu nú búinn að skoða mig nóg?
spurði stúlkan um leið og hún tók upp
varalit og spegil og bætti á varirnar, þó að
Geira þætti þær nógu sterkrauðar fyrir.
— Heldurðu ekki, að varalitur með
kampavínsbragði geti verið nógu lystugur?
Það hafði Geiri enga hugmynd um, og
hann vissi ekki, hvað hann átti að segja.
— Það gerir ekkert til, góði. Þeir hafa
vonandi smekk fyrir það, herrarnir í inn-
flutningsnefndinni. Því skyldi maður ekki
mega kyssa eins fínt hér og í Ameríku?
Hún kveikti sér í sígarettu.
— Heyrðu Geiri, sagði hún. Á ég að gefa
þér eina litla, svona rétt til þess að þú
uppljúkir þínum munni?
Geiri roðnaði enn meira og tók við
sígarettunni.
— Þú ert alveg dásamlegur, sagði stúlk-
an og veltist um að hlæja að því, hvað
hann reykti viðvaningslega.
—■ Hvernig veiztu annars, hvað ég heiti,
spurði hann.
— Hafðu engar áhyggjur af því, sagði
hún. Ég er vön að sjá það á mönnum, og
þar að auki hefi ég sæmilega heyrn.
Hún færði sig nær honum.
— Ertu ekki með eitthvað gott í vasan-
um. Ég meina-------þú skilur, flónið þitt.
En það var einmitt það, sem Geiri gerði
ekki.
— Svona, upp með pelann, sagði stúlkan
óþolinmóð.
Nú rann upp Ijós fyrir Geira, og hann
tók pelann upp úr vasa sínum. Hvernig
í dauðanum gat stúlkan vitað þetta?
— Það getur þó ekki verið, að þú viljir
drekka þennan óþverra, sagði hann.
Hún þreif af honum pelann og bar
hann upp að eldrauðum vörunum, og hann
sá, að lítil og grönn höndin hristist. Hún
saup stóran sopa, en gretti sig voðalega.
— Satt er það, beiskur ertu drottinn
minn, sagði hún,
Geiri horfði á hana, bæði hræddur og
hissa.
— Ertu eitthvað veik, spurði hann.
— Auðvitað er ég veik. Hver er ekki
veikur nú á dögum?
— Aldrei hefi ég verið veikur, svo að ég
muni, sagði Geiri sakleysislega.
— Þetta datt mér í hug, sagði stúlkan.
Það er eitthvað guðdómlegt við þig allan,
hátt og lágt. En súptu nú á lika. Þér veitir
ekki af að hressa upp á karlmennskuna,
og svo skulum við dansa,
Hann leit á fötin hennar.
— Hvað, finnst þér, að ég sé ekki nógu
fín á þetta brekánsball ykkar. Nú, þá get-
urðu fengið þér einhverja aðra, sama er
mér.
— Nei, nei. Geiri saup á pelanum. En
ég kann svo lítið að dansa, sagði hann.
— O, bull, þú kannt nóg.
Hún saup á aftur og stóð upp, dálítið