Dvöl - 01.04.1940, Side 51

DVÖL
129
vegi. Ef þessi ungi fyrirmyndar
maður er yfirleitt nokkur maður,
þá stendur honum nákvæmlega á
sama um ættartöluna. Góða ungfrú
Rose, þú getur verið viss um, að það
ert þú sjálf, sem hann elskar. Segðu
honum hispurslaust alla söguna,
eins og þú hefir sagt mér hana, og
ég skal ábyrgjast, að þú aðeins vex
í augum hans“.
„Nei, aldrei," sagði ungfrú
Chester. Ég mun aldrei giftast hon-
um eða nokkrum öðrum. Til þess
hefi ég engan rétt“.
Og þá sáu þau langan skugga,
sem kom skríðandi neðan sóllýstan
veginn. Og svo kom styttri skuggi
við hliðina á þeim langa; tvær per-
sónur komu fljótlega í ljós og nálg-
uðust kirkjuna. Langi skugginn
tilheyrði ungfrú Phæbe Summers
organista, sem var að koma til að
æfa sig. Tommy Teague, tólf ára
strákur, átti sök á stutta skuggan-
um. Það var dagur Tommy að troða
orgelið fyrir ungfrú Phæbe, og
hann spyrnti við í hverj u spori með
berum tánum, af einskærum á-
huga.
Ungfrú Phæbe, í sínum liljum
skreytta léreftskjól og með litla,
hrokkna lokka, sem dingluðu yfir
eyrunum, hneigði sig kurteislega
fyrir „föður Abram“ og kinkaði
glaðlega kolli til ungfrú Chester.
Síðan klifraði hún með aðstoðar-
manni sínum upp brattan stigann,
sem lá að orgelloftinu.
Faðir Abram og ungfrú Chester
biðu um stund í vaxandi rökkrinu
niðri í kirkjunni. Þau voru þögul,
og það er ekki ólíklegt, aö hvort um
sig hafi dvalið með hugann í for-
tíðinni. Ungfrú Chester sat, studdi
höku á hönd sér og horfði eitthvað
langt í burtu. „Faðir Abram“ stóð
við næsta bekk og horfði hugsandi
út um dyrnar og á gamla húsið
hinum megin við veginn.
í huga hans íluttist umhverfið
skyndilega mörg ár aftur í tímann.
Því um leið og Tommy fór að troða
orgelið studdi ungfrú Phæbe fingr-
unum á lága bassanótu og hélt
henni um stund til þess að reyna
kraft tónsins. í huga „fööur
Abrarns" hætti kirkjan að vera til.
Djúpu, þungu hljóðöldurnar, sem
hristu bjálka hússins voru ekki
orgeltónar, heldur dynur af myllu-
vélum. Gamla yfirfallshjólið var
farið að snúast og hann var aftur
mélugi malarinn í gömlu fjalla-
myllunni. Og nú var komið kvöld
og bráðum mundi litla Aglia koma
tiplandi yfir veginn til þess að kalla
á hann heim að borða. Faðir Abram
starði út um dyrnar heim að gamla
húsinu.
Og þá gerðist annað furðuverk.
Á svölunum fyrir ofan, þar sem
hveitissekkirnir voru í löngum röð-
um. Ef til vill hefir lítil mús verið
búin að glettast við einn sekk-
inn. En hvað sem því leið, þá urðu
hinir sterku tónar þess valdandi,
að straumur af hveiti féll niður
milli rifu á svölunum og huldi
„föður Abram“ með sínum ryk-
smáu ögnum frá toppi til táar.