Dvöl - 01.04.1940, Síða 60

138
eldrar hans voru Halldór Berg-
finnur Jónsson, Bergþórssonar frá
Öxará í Bárðardal, og Ingibjörg
Hallgrímsdóttir frá Mið-Hvammi í
Suður-Þingeyjarsýslu. Var Friðgeir
yngstur barna þeirra hjóna. Þegar
hann var þriggja ára, fluttust for-
eldrar hans með hann í Eyjafjörð,
að Ósi í Hörgárdal. Skömmu síðar
fóru þau að búa að Krossastöðum
og síðar að Svíra í Hörgárdal. Þar
dó móðir Friðgeirs árið 1899, en
árið eftir fluttust þeir feðgar til
Ameríku. Þá var Friðgeir 17 ára
gamall.
Þegar vestur kom, settust þeir
feðgar að í Norður-Dakóta. Þar
gekk Friðgeir á unglingaskóla um
tveggja vetra skeið og varð þá þeg-
ar vel að sér í enskri tungu. Heima
hafði hann ekki fengið aðra til-
sögn en fárra vikna farkennslu
undir fermingu.
Alls dvaldi Friðgeir 16 ár vestan
hafs. Var hann á ýmsum stöðum
og undi allvel hag sínum. Stund-
aði hann alla vinnu, sem fyrir
kom, kornyrkju, gripahirðing,
skógarhögg, verksmiðjuvinnu,
smíðar o. fl. Dreif þá margt á daga
hans. Þrettán sumur var hann í
þreskingu, og stóð hún stundum
yfir fram undir jól. Var það kalt
verk og karlmannlegt að standa í
þessu starfi, þegar komið var fram
á vetur, en sofa úti í hálmstökkum
um nætur í frosti og snjó, eins
stundum varð að gera.
Þegar Friðgeir var á fyrsta árinu
yfir tvítugt, varð hann fyrir því
D VÖL
slysi að fótbrotna um mjóalegg á
hægra fæti. Vann hann þá í sút-
unarverksmiðju í smábæ einum í
Bandaríkjunum. Vildi slysið þann-
ig til, að hlekkjakeðja, sem gekk
á tannhjóli, greip í buxnaskálm
hans, er hann var að verki, en um-
hyggja fyrir öryggi verkamanna
ekki meiri en það, að hlífin, sem
um keðjuna átti að vera, var brot-
in af. Hreif keðjan fótinn inn á
tannhjólið og mölbraut þar mjóa-
leggsbeinið. En Friðgeir náði báð-
um höndum um stoð eina og tog-
aðist á um fótinn við vélina, unz
keðjan slapp fram af hjólinu. Mun
það eitt hafa bjargað honum, að
hann er rammur að afli og bregð-
ur sér lítt við líkamleg sárindi.
Var það sannnefnt kraftaverk, að
hann komst lífs af.
Friðgeir lá mánuðum saman í
meiðslinu, stundum milli heims og
heljar, og leið heilt ár þangað til
hann gat farið að stíga í fótinn.
En árum saman var opið sár á
fætinum, og gengu þar út bein-
flísar öðru hvoru. Þrátt fyrir þetta
gekk Friðgeir að allri vinnu eftir
sem áður, og má þó nærri geta,
að fóturinn bagaði hann oft illa.
Stinghaltur hefir hann jafnan ver-
ið síöan slysið vildi til.
Eftir dauða föður síns, 1915, fór
Friðgeir að hugsa til heimfarar,
og vorið eftir hvarf hann heim til
íslands og settist að í Eyjafirði.
Nokkru síðar kvæntist hann Val-
gerði Guttormsdóttur frá Ósi, Ein-
arssonar, Ásmundssonar í Nesi,