Dvöl - 01.04.1940, Qupperneq 65

DVÖL
háa fjallstinda og um hættulega
stigu. Kannske ímyndaði hún sér,
að hún fengi huggun í einveru
sinni, ef aðrar mæður yrðu einnig
yfirgefnar. En hafi hún haft ein-
hverjar slíkar hugsanir, lét hún
þær aldrei í ljósi. Hún gekk um
hæglátlega í sínum svörtu görm-
um, með svörtu augun, svarta hör-
undið, sína svörtu sorg, í þessu
þorpi, sem er hvítt á veturna af
snjó og hvítt á sumrin af sól.
— Og hvað gerði þessi kona?
Hver var hún?
— Hún gerði ekkert annað en að
lifa í voninni. Hún var kona, sem
hafði séð son sinn leggja af stað
í ljósaskiptunum snemma morg-
uns. — Ég er annars hræddur um,
að sagan sé svo alvanaleg, að ykk-
ur finnist hún ekki einu sinni
„rómantísk". Engu að síður gæti
hún verið efni í gamaldags sorgar-
æfintýri eða í snilldarlega smá-
sögu í stíl við söguna „ísmærin"
eftir Andersen.
Hinir ungu fjallgöngumenn litu
spyrjandi hver á annan. Læknir-
inn brosti.
— Þekkið þið ekki Andersen? Á
mínum yngri árum og þegar þörn-
in mín ólust upp, lásu menn sögur
hans. Nú á dögum er ekki reynt
að glæða hugmyndaflug barnanna
með öðru en reyfarasögum og
þess háttar auvirðilegum lestri.
— Engar prédikanir, don Car-
melo.
— Haldið yður við efnið, don
Carmelo.
143
—• Látið okkur nú heyra söguna
um Svörtu mömmu. Við þurfum
að fara snemma á fætur í fyrra-
málið.
— Áður en hún hlaut viður-
nefnið Svarta mamma var hún
ekkja, sem lifði óbrotnu og ham-
ingjusömu lífi hjá syni sínum.
Sonurinn vann í járnsmiðju, og
laun hans fóru óskipt til móður-
innar. Hann var trúlofaður og
ætlaði von bráðar að fara að gifta
sig. En skyndilega varð þorpið að
miðstöð fyrir fjallgöngumenn.
Fyrst að sumri til, en síðan á öll-
um tímum árs — að undanteknum
hinum tveimur til þremur hörðustu
og verstu vetrarmánuðum, þegar
snjóskaflar byrgja húsdyrnar og
þegar fjöllin eru hverjum manni
ófær — fylltist þorpið af alls
konar ferðafólki með farseðla, sem
giltu fram og til baka. Smátt og
smátt fóru þvi þorpsbúar að skipta
um atvinnu. Smalarnir gerðust
leiðsögumenn, svo að nauðsynlegt
varð að fá aðra í þeirra stað, en
um leið og staðgenglar þeirra voru
farnir að kynnast umhverfinu svo-
lítið, yfirgáfu þeir kindahópana
fyrir drykkjupeningana. Á þremur
til fjórum dögum var hægt að
græða meira en áður á einum mán-
uði. Sonur konu þeirrar, sem síðar
var kölluð Svarta mamma, fékk
einnig löngun til þess að græða fé
á þennan auðvelda hátt, undir
beru lofti, meðal snyrtilegra ungra
stúlkna og kátra ungra manna,
sem voru ósparir á aurana. Það var