Dvöl - 01.04.1940, Síða 71

D VOL
149
Æfisöjpibrot.
Ég er mceöumaður,
meir en satt er það,
margt vill ama að,
en er þó oftast glaöur.
Trega tímar slepptir,
tuttugu ár og þrjú,
eru aö öllu nú,
livað sem er nú eftir.
Það hefir sóðast svona
seigt fyrir herrans náð,
eins og um er spáð
verður það ég vona.
Allténd verð ég armur,
ekki er að leyna því,
klingir eyrum í
skrattans skuldajarmur.
Ég hefi œ úr máta
elskað flösku tár.
Ég er svoddan sár.
Bezt er brot að játa.
Fjallið fagra.
— Brot —
Vinda andi’ í vöggu sefur,
vogar þegja og hlýða á,
liaf um landið hendur vefur
hvítt og spegilslétt að sjá.
Straumar bindast brjóstum landa,
beggja hlýna vingan má,
eyjar synda, sofa, standa
silfurdýnum ránar á.
Ekki’ úr sporum blómstur bœrast,
brjóst þeim gefa foldin kann.
Vindar þora, ei hót að hrœrast,
því heilög sefur náttúran,
Fossar skauta fjalla stöllum,
flytja’ í boga vötnin þunn,
lœkir tauta í lágum föllum
og lœðast voga fram í munn.
Sólin klár á hveli heiða
lwarma gljár við baugunum,
á sér hár hún er að greiða
upp úr bárulaugunum.
Þegar ég smáu-----------.
Þcgar ég smáu frœi’ í fold
fer að sá og hlúa,
hugsa ég þá um þetta liold,
sem þar skal dáið búa.
Ei er ég minna en önnur strá
til ódauðleikans borinn,
en öll þau sinni ösku frá
endurrisa á vorin.
Og fyrst heyið úttaugað
endwrklœðir hlíðar,
ég skal deyja upp á það
að ég lifna síðar.
Hverja stund, með hvaða snið,
hinir tímar sýna,
og við liver undur, almœttið
ösku reisir mína.
Stökur
Margur fœr af litlu lof
og last fyrir ekki parið.
Þetta gengur þrátt um of,
því er svona varið.
Ástin hefir hýrar brár,
en hendur sundurleitar,
ein er mjúk en önnur sár,
en þó báðar heitar.
Ég er snauður, enginn auður
er í hendi minni,
nœrri dauður, drottins sauður,
í djöfuls vesöldinni.
Norður loga Ijósin liá
loft um bogadregin,
liimins vogum iða á,
af vindflogum slegin.
Þegar óhryggur heimi frá
héðan Siggi gengur,
fjöllin skyggja ekki á
alvalds bygging lengur.