Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 10

88
D VÖL
baSstofuna sína, byggða úr reka-
viði, sem hann sjálfur hafði sagað
og heflað. Þá skildist mér, að ég
átti ódauðlega sál.... Samstund-
is var ég háttaður ofan í hlýtt rúm
og vafið um mig sænguirfötum.
Karl mikli hellti ofan í mig svörtu
kaffi með brennivíni. Ég er viss
um, að það bjargaði mér frá bráðri
lungnabólgu. Næstu daga lá ég með
óráði, kalinn á höndum og fótum.
En ég hresstist furðu fljótt, enda
var mér hjúkrað af mikilli kost-
gæfni á heimili Karls. Og sjálfur
var hann glaður og ræðinn, gerði
að gamni sínu og sagði mér sögur
frá fyrri árum af þrekraunum, er
hann hafði ratað í. Ég vissi, að
hann sagði satt og rétt frá öllu
— hafði kynnzt því af eigin reynd,
að hann var ofurmenni og bar
kenningarnafn sitt með rentu.“
Andrés tók sér málhvíld um
stund.
„Þetta er sagan af Karli mikla,“
sagði ég, „en ekki þér. Og eftir er
frá því að segja, hvers vegna þú
misstir sjónar á markmiði þínu
og snerir baki við áhugamálum
æsku þinnar.“
„Já, ég á enn ósagða þá sögu, er
þú baðst mig að segja þér — sög-
una af mér.... Hefurðu nokkurn
tíma komizt í lífsháska, litið inn
í annan heim af landamærum
dauða og lífs? Atburðir liðinna ára
birtast eins og skuggamyndir á
tjaldi; dagarnir hjaðna. Auður og
metorð verða hjóm. Gömul sjónar-
mið hverfa; skoðanir dvína, og
dægurmál þokast út í mistrið við
sj óndeildarhringinn að baki. Hug-
urinn verður léttur, eins og hann
geti svifið upp fyrir skýin, hærra
— hærra. Óþekktar sýnir birtast
í lofthvolfinu: vængjaðar verur
meðal skínandi skýja. Svo lækkar
sálin flugið. Og allt í einu kemur
jarðneskt, ilmandi vor. .. . Ég veit
ekki, hvort þú skilur mig, Doddi..“
„Ætli það ekki,“ svaraði ég, —
en skildi þó ekki neitt í neinu.
Mér fannst hann leyna mig ein-
hverju, ekki koma sér að því að
segja það, líkt og hann léki sér
að eldi. Hann átti mikilvægi sögu
sinnar ósagt — örlagaskýringuna
sjálfa. En honum virtist ætla að
verða það ofraun. Þá gerðist mér
óvæntur atburður, sem batt enda
á þessi vandkvæði: Dyrnar opn-
uðust.
Það kom fát á Andrés. Nú þekkti
ég fornvin minn í fyrsta sinn þetta
kvöld. Hann roðnaði upp í hárs-
rætur eins og ungur drengur, varð
niðurlútur og stamaði:
„Þetta er konan mín, Eva Karls-
dóttir, — Þórður Þórarinsson, jarð-
fræðingur —.“
Hann sagði ekki meira. En ljós
rann upp fyrir mér og sló bjarma
á æviferil þessa dularfulla manns.
Rún hans var ráðin, gátan leyst.
Ég heilsaði frúnni. Hún var djörf
og frjálsmannleg eins og drottning.
Mér fannst ég hafa séð hana áður
— eða lesið um hana fagurt ævin-