Dvöl - 01.04.1944, Síða 48

126
V i ii ii 11 k o ii a ii
Kftir Geir Kri»t)áng«oii
DVÖL
Það var morgunn með móðu á
gluggarúðunum og kaldri ösku í
eldhólfinu. Mjóslegin vinnukona
kraup á gólfinu með sótbletti á
berum handleggjunum og annar-
legan höfga í augunum eins og eftir
grát.
Fyrsti loginn, rauður og sótandi,
flögraði upp af olíuvotum kolamola,
og hún lokaði eldhólfinu og and-
varpaði.
— Niðurinn í ánni heyrðist inn
um gluggann. — Svo fór hrollur
um herðarnar á henni og hún stóð
upp.
Hún dró grænu kappana frá
glugganum, en það birti ekkert.
Þetta slétta, ómarkaða andlit var
eins og henni væri óglatt, og hún
stóð við bekkinn í óhreinni svuntu.
Tipl frúarinnar frammi á gangin-
um. Svo birtist hún í dyrunum,
horuð og syfjuleg, með falskar
tennur og kamfórulykt út úr munn-
inum.
Ó, þér ættuð að skreppa fyrir mig
til Jónassens ög kaupa eitt kíló af
exporti, þegar þér sækið mjólkina,
sagði hún og geispaði.
Vinnukonan leit snöggvast á
hana án þess að sjá hana og jánk-
aði — leysti af sér svuntuna.
Reitirnir í vaxdúknum á eldhús-
bekknum voru bláir og hvítir og
rispur hér og þar. — Frúin tók
hlemminn ofan af pottinum og blés
í gufuna.
Það er annars rétt að ég nái í
aura handa yður, sagði hún og fór.
Vinnukonan stóð eftir með opinn
munn og ónáðaði skemmdan jaxl
með tungunni. Þarna stóð hún við
eldhúsbekkinn í slitnum kjól með
bera handleggi og augu, sem stóðu
kyrr og horfðu eins og bleika eld-
húsþilið með þurrkuhenginu væri
orðið gegnsætt.
í brúnni, stuttri kápu skokkaði
hún niður götuna með rauða fötu
dinglandi í hendinni.
Andlitið var stíft og ólífrænt,
eins og hún væri í kirkju, og sólin
skein á hvít augnalokin.
Við og við rak hún tærnar í og
hálfhnaut, þannig beygði hún fyrir
gult húshorn og hvarf.
Tröppurnar eldhúsmegin í skugga
hússins voru blautar.
Hún lagaði á sér kápuna og bank-
aði. — Út um opinn glugga heyrð-
ist söngur og glamur í diskum —
svo fótatak og hurðin var opnuð.
Stelpa í hvítum slopp með þrýstin
brjóst og opið andlit stóð í dyr-
unum.
Komdu sæl, sagði vinnukonan í