Dvöl - 01.04.1944, Blaðsíða 63

ÖVÖL
141
bærðist hægt. Uglurnar. flugu vælandi um fóðurloftið í leit að músum.
Jói lagði hendur undir hnakka og sofnaði. Hann fann gegnum svefninn
að vindurinn jókst og gnauðaði á húsinu.
Það var bjartur dagur þegar hann vaknaði. Hurðin hafði fokið upp,
og hesturinn var farinn. Hann spratt á fætur og þaut út í dagsljósið.
Slóðin eftir hestinn var greinileg í ótal krókum yfir hélaðan ný-
græðinginn, þreytuleg spor og rákir milli þeirra eftir hófana. Slóðin
lá upp í kjarrið í miðri brekkunni. Jói rakti hana og hljóp við fót.
Sólin glampaði á hvassar nibbur hvítra kvarzsteina, sem stóðu upp
úr jörðinni hér og hvar. Allt í einu leið dökkur skuggi yfir jörðina
framan við hann. Hann leit upp og sá flokk svartra gamma hátt í
lofti. Þeir hnituðu hringa og lækkuðu flugið. Brátt hurfu þeir yfir
brúnina á hæðinni, og þá herti Jói hlaupin, knúinn áfram af hræðslu
og bræði. Slóðin lá nú inn í kjarrið og hlykkjaðist í ótal bugðum milli
malurtarunnanna.
Þegar Jói náði hæðarbrúninni var hann lafmóður. Hann staldraði við
og másaði. Blóðið suðaði fyrir eyrum hans. Svo kom hann auga á það,
sem hann leitaði að. Niðri í brekkunni, í litlu rjóðri í kjarrinu, lá
Rauður litli. Þrátt fyrir fjarlægðina sá Jói fæturna tifa krampa-
kennt út í loftið. Og i kringum hann vokuðu gammarnir og biðu eftir
dauðastundinni, sem þeir vissu ofurvel að var í nánd.
Jói sentist ofan brekkuna. Vot jörðin dró úr skóhljóðinu og kjarrið
huldi för hans. Þegar hann kom á staðinn var allt afstaðið.. Fyrsti
augnvargurinn sat á höfði hestsins og hvítleitt glerhlaupið draup úr
hvössum goggi hans. Jói stökk inn í vargahvirfinguna eins og köttur.
Hinir dökku hræbræður tóku til vængjanna, en sá sem sat á höfði
hestsins varð of seinn. Um leið og hann hóf sig til flugs náði Jói í
vængbroddinn og keyrði hann niður. Fuglinn var nærri því eins stór
og Jói. Lausi vængurinn barðist í andlit honum eins og þung kylfa,
en hann lét sig ekki. Klærnar læstust í fótlegg hans, og vængbörðin
löðrunguðu báða vanga hans. Jói fálmaði í blindni með þeirri hendinni,
sem laus var og náði taki um hálsinn á fuglinum. Rauð fuglsaugun
störðu á hann, köld, ugglaus og grimm. Hann teygði fram fiðurlausa
álkuna og glennti upp ginið og spúði úldnum graut. Jói kraup á hnén
°g lagðist ofan á hann. Hann þrýsti annarri hendi að hálsi hans og
tók hvassan stein í hina. í fyrsta höggi flatti hann nefið á honum
°g dökkleitt blóðið vall út úr kjaftvikunum. Jói sló aftur, en hitti ekki.
Hauðu augun ugglausu störðu enn á hann, ópersónuleg og stálköld.
Hann sló aftur og aftur, unz hræfuglinn lá steindauður, og höfuð hans