Dvöl - 01.04.1944, Blaðsíða 64

142
DVÖL
Ævisaga Bjarna Palssonar landlækn-
is, eftir Svein Pálsson lækni, er ný-
lega komin út öðru sinni á vegum
Árna Bjarnarsonar, bókaútgefanda á
Akureyri.
Eflaust má um það deila, hvort ekki
hafi verið meira aðkallandi endurprent-
un einhvers annars rits en þessa. Kemur
manni skjótt í hug ævisaga Jóns Eiríks-
sonar eftir sama höfund, stórum viða-
meiri bók og fjölfróðari. En báðir eru
þeir læknarnir, Sveinn og Bjarni, slíkar
höfuðkempur, að fyllilega eiga þeir skilið
þá hlýju ræktarsemi, sem útgáfa bókar
þessarar ber vitni um. Verður hún að
teljast snoturt minnismerki og vel til
fallið í alla staði.
Útgáfa ævisögunnar er hin snyrtileg-
asta. Hefur Sigurður Pálsson, mennta-
skólakenníiri annazt hana af natni og
smekkvísi. En það, sem gefur útgáfu þess-
ari stóraukið gildi, er formáli Sigurðar
skólameistara Guðmundssonar.
Sigurður skólameistari er einn þeirra
fáu manna, sem naumast láta lítt hugsuð
orð úr penna fljóta. Þótt maður kunni
að vera honum fyllilega ósammála um
suma hluti, er alltaf verulegur gróði
að lesa ritgerðir hans. Oft minnir rithátt-
urinn á mishæðótt landslag og fjölbreyti-
legt. Þótt maður skrönglist um stund yfir
urðir tyrfins máls og kvíði fótbroti í
hverju spori, liggur leiðin von bráðar upp
á einhvern sjónarhólinn, þar sem við blas-
ir ný og óvænt útsýn. í formála þeim,
sem Ævisögu Bjarna landlæknis fylgir,
er dregin upp ákaflega glögg og lifandi
mynd af Sveini Pálssyni, þeim hinum á-
gæta manni. Skal hér tilfærður stuttur
kafli, þar sem Sigurður segir í ályktarorð-
um:
„í skapnaði Sveins Pálssonar sést eng-
in glufa né gloppa, hvorki í líkamlegum
efnum né sálrænum, andlegum né sið-
ferðilgum. Líkamsþrek hans er aðdáan-
legt. Og hinn mikli „höfuðsmiður" mundi
var orðiS að rauðri klessu. Hann var enn að berja dauðan fuglinn,
þegar Billi Búkk tók hann í fangið og þrýsti honum að sér til að
sefa hann.
Karl Tiflín þurkaði blóðið framan úr drengnum með rauðum vasa-
klút. Jói var nú orðinn máttlaus og rór. Paðir hans ýtti við fuglinum
með tánni. „Jói,“ sagði harin, „ekki drap hann þó hestinn þinn. Skil-
urðu það ekki,“
„Ég veit það,“ sagði Jói þreytulega.
En nú varð Billi Búkk reiður. Hann hafði tekið Jóa í fangið, og var
lagður af stað með hann heim á leið, en sneri sér snöggt að Karli
Tiflín og sagði í ofsabræði: „Eins og hann viti það ekki. Jesús minn!
Geturðu ekki skilið hvernig honum líður.“ (Framh.)