Morgunn - 01.12.1953, Qupperneq 27

MORGUNN
105
Um hríð varð dálítil þögn. Allt í einu fann ég, að ein-
hver snerti mig, og ég leit ósjálfrátt við. 1 herberginu
var enginn jarðneskur maður, nema ég og miðillinn. Her-
bergið var aflæst. Algerlega óvænt heyrði ég sagt við
mig á hreinni íslenzku: „NAFNI MINN“, og það var
sagt með þessum ástúðlega hreim, sem ég þekkti svo vel
hjá Einari Kvaran á liðnum dögum, og enginn gat sagt
þannig, nema hann. Hann kallaði mig ævinlega nafna sinn.
Hvort þessi orð komu af vörum miðilsins, eða þau mynd-
uðust utan við hann, veit ég ekki. Utaf fyrir sig skiptir
það ekki miklu. Það, sem mestu skiptir, er að ég heyrði
þessi orð. Frú Bedford sat hreyfingai’laus og hallaði sér
upp að beinu stólbakinu. Hún virtist miklu líkari mynda-
styttu en lifandi manneskju, og dásvefninn virtist mjög
djúpur. Meira átti þó eftir að gerast, undursamlegt og
dásamlegt í senn.
Frúin reis nú betur upp, eins og knúin af ósýnilegu
afli, og tók um báðar hendur mínar, en hendur liennar
voru nákaldar. Undrun minni yfir því, sem nú geröist,
verður ekki lýst með orðum. Það var eins og persónuleiki
hennar og ytra útlit hefði allt í einu þurrkazt út og hinn
hugstæði góðvinur minn sæti sjálfur andspænis mér, og
hann byi’jaði þegar að tala af vörum miðilsins. Hann talaði
að vísu ensku, en engum hefði verið unnt að stæla mál-
blæ hans, látbragð og áherzlur, jafnvel þótt hann liefði
gjörþekkt Einar Kvaran, með jafn fullkomnum hætti og
kom fram hjá sofandi miðlinum, erlendri konu, sem aldrei
hafði heyrt hann eða þekkt. Og nú sagði hann:
„Nú er ég glaður, að hafa fengið tækifæri til að tala
við þig af vörum miðils í Englandi. Mjög hefði ég að vísu
kosið að geta talað við þig á okkar eigin máli, en þótt
ég hafi ekki getað fengið djöi’fustu vonir mínar uppfylitar,
er ég ósegjanlega þakklátur fyrir að hafa fengið tækifæri
til að tala við þig með þessum hætti. En tókst mér ekki
að láta þig heyra tvö orð á málinu okkar, ox'ð, sem mér
voru kær, meðan leiðir okkar lágu saman?“ Nú ræskti