Morgunn - 01.12.1953, Side 39

MORGUNN
117
sig „Dan“, og spurði hann, hvernig þeir færu að því að
framleiða þessar raddir. Hann svaraði, að „þeir“ byggðu
upp utan við miðilinn efnisræn talfæri, sem þeir notuðu.
Presturinn greip hendi sinni út í loftið, þar sem raddirnar
virtust myndast, en þar var ekkert að finna. Raddirnar
virtust myndast beint fyrir framan miðilinn, yfir eyðunni
í borðplötuna, í á að gizka sex feta hæð frá gólfi.
Því tóku tilraunamennirnir eftir frá byrjun, að aldrei
varð hlé á söng eða blístri til þess að draga andann. Sér-
staklega var þetta eftirtektarvert, þegar heil lög voru
blístruð til enda viðstöðulaust og án þess að nokkurt hlé
þyrfti að gera til þess að ná andanum eða draga andann.
Einhverju sinni sagði dr. Westwood við tenórsöngvarann,
„Dan“: „Hvernig get ég vitað með vissu, að þú sért sá,
sem þú segist vera, en ekki aðeins annað sjálf miðiísins
í einhverri mynd, sem á einhvern þann hátt, sem við
þekkjum ekki, getur losnað frá vitund miðilsins og byggt
upp þessi talfæri, sem þú ert að tala um að þið notið?“
Óðara svaraði þessi „Dan“: „Þið vitið ekkert um þetta.
Þið hafið enga möguleika til að sanna, að við séum ekki
einhver brot úr vitund miðilsins. Og við höfum enga mögu-
leika til þess heldur. Okkur er heldur ekki ennþá ljóst,
hvernig við eigum að sanna ykkur að við séum þeir, sem
við segjumst vera. En gefið okkur tíma, og við skulum
sanna ykkur það.“
Samtalið hélt áfram og dr. Westwood undraðist, af hve
ótrúlegri þekkingu „Dan“ talaði um undirvitundina og
miðilsgáfuna, og hann talaði af vitsmunum, sem lágu áreið-
anlega fyrir ofan vitsmuni miðilsins sjálfs og talaði um
sálfræðileg vandamál, sem hún hafði enga hugmynd um.
Þá greip sú hugsun dr. Westwood, að e. t. v. heyrðu þau
alls ekki þessar raddir, e. t. v. væru þau undir sef junar-
áhrifum og ímynduðu sér aðeins að þau heyrðu allt þetta,
e. t. v. væru þau öll aðeins á valdi sjálfsblekkingarinnar.
Eins og svar við þessum grunsemdum hans kom furðulegt
atvik fyrir á tilraunafundi nokkuru síðar. Hin fagra sópran-