Morgunn - 01.12.1953, Síða 63

MORGUNN
141
verið í sporum hennar og beðið um hið sama? Mér fannst
ekki rétt að láta hana fara að þessu sinni. Ég las miðann
að' nýju, hringdi bjöllunni og sagði henni að ég astlaði að
hafa hana áfram.
En Susie hafði rétt fyrir sér. Áður en mánuðurinn var
liðinn kom Carrie svo svívirðilega fram við mig, að mér
féll allur ketill í eld. Mér ofbauð hátterni hennar, gersam-
lega að tilefnislausu, svo að ég lét hana þegar fara. Þrátt
fyrir þetta kom hún öðru hverju í heimsókn til mín síðar,
ég held að hún hafi á stundum ekki verið með sjálfri
sér. Ég sagði frænku hennar, að ég neyddist til þess að
láta hana fara og sagði henni tilefnið. Hana furðaði ekkert
á því, sagði að hún væri ekki fær um að hafa eftirlit með
börnum.
Ég vona að Susie hafi fyrirgefið mér efahyggju mína.
Ég er henni svo ósegjanlega þakklát, ég á henni það að
þakka að ég varð spíritisti, en þetta hefur fært mér ham-
ingju og sálarfrið og aukið skilning minn á lífinu. Stund-
um er ég að velta því fyrir mér, hvort hún muni skynja
hugsanir mínar í heiðríkjuheimi þeim, sem mér auðnaðist
á sínum tíma að beina athygli hennar að, að ég hygg.
Litla ljósblikið, sem þá skein á veg minn og ég bar
gæfu til að stefna á, er nú orðið að leiðarljósi, sem einatt
sýnir mér viðburði liðna timans frá æðri sjónarhæð og
greiðir úr vandamálum líðandi stundar, bendir sjónum
mínum yfir á brautir framtíðarinnar, sem ekki eru lengur
huldar rökkurmyrkri óvissunnar, fyrir sjónum þeirra, sem
hafa tileinkað sér þekkingu þá, er spíritisminn veitir á
vandamálum lífs og dauða.
Einar Loftsson þýddi.