Morgunn - 01.12.1953, Síða 71

MORGUNN 149
möguleiki, að vér getum enn fengið svar við spurningunni:
„Hvert fórst þú?“
Stórkostlegasta dæmi þess, sem saga aldanna geymir,
er vitanlega dæmi sjálfs Jesú Krists, að hann kom ekki
aðeins sem svipmynd eða óljós sýn til lærisveinanna og
mikils fjölda annarra karla og kvenna eftir krossdauðann,
heldur var oft lengi með þeim í senn í upprisulíkamanum
og átti við þá langar samræður.
Ég tel það yfir allan efa hafið, að sá háleiti fagnaðar-
blær, sem var yfir útförum kristinna manna í frumkristn-
inni, þar sem pálmar, gleðinnar tákn, voru bornir fyrir
iíkunum, sorgarklæðin svörtu bönnuð og lofsöngvar sungn-
ir á leiðinni til grafarinnar, ég tel engan vafa vera á því,
að þessi fagnaðarblær við útfarirnar og það hugrekki
gleðinnar, sem menn sýndu þá andspænis dauðanum, hafi
ekki hvað sízt átt rót sína til þess að rekja, sem Jesús
hafði blátt áfram sjálfur talað við þá fjörutíu dagana
fyrstu eftir upprisuna, sem heimildirnar herma, að hann
hafi haft stöðugt samband við jarðnesku vinina og talað
við þá um „guðsríki“. Að orðum þeim, sem hann þá talaði
við þá, er hvergi í Nýja testamentinu safnað saman í eina
heild, orsakast sennilega af því, að þeir, sem síðar skrifuðu
ævisögur Jesú, guðspjöllin, hafa ekki talið það verkefni
sitt að segja frá öðru en jarðlífi hans, eins og þeir gera
flestir, sem ævisögur rita, enda lýkur guðspjöllunum eigin-
lega með páskafrásögunum, sem gerðust fyrstu dagana
eftir upprisuna.
Eftir heimildum guðspjallanna að dæma, hlýtur Jesús
að hafa talað margt við lærisveinana þessa fjörutíu fagn-
aðardaga í Jerúsalem, og það er engan veginn óhugsandi,
að einstök ummæli hans frá þessum eftirminnilegu sam-
vistardögum hans í upprisulíkamanum við þá kunni að
geymast í guðspjöllunum, þótt þau séu þar ekki tilfærð
í réttu sambandi. Eins og t. d. þegar Jóhannesarguðspjall
hermir, að Jesús hafi sagt við lærisveinana: „Ég lifi og
þér munuð lifa!“ Þessi orð verða fremur óskiljanleg, ef