Morgunn - 01.12.1953, Qupperneq 78

156
MORGUNN
Við þessum spurningum geyma bókmenntir sálarrann-
sóknanna merkilegt svar, sem verður fyrir það enn merki-
legra, að það hefur komið samhliða fram hjá mörgum
miðlum víða um lönd, sem sjálfir höfðu hinar ólíkustu
skoðanir á þessum efnum.
Þeir, sem að þessum orðsendingum standa, segja oss,
að sambandið milli heimanna sé miklu meira og nánara
en vér gerum oss almennt ljósa grein fyrir, því að í svefn-
inum, sem sé bróðir dauðans, fari sálin oft úr líkamanum
og hafi þá fullkomið vitundarsamband við ójarðneska
menn, þótt vér getum sjaldnast flutt endurminninguna
um þessa ójarðnesku samfundi með oss inn í dagvitundina,
er vér vöknum. Vér lifum eigi að síður nú þegar í tveim
veröldum og eigum vini í þeim báðum. En sé þessu þannig
farið er það bert, að allir, sem héðan af jörðunni fara,
eiga vinum að mæta, þegar yfir kemur í annan heim, því
að enda þótt þeir eigi þar ekki að mæta vinum frá jarð-
lífinu, eigi þeir þar samt sem áður vini, vini frá drauma-
heiminum.
Og einnig bregður þetta ljósi yfir þá spurning, hvort
söknuður nýlátinna manna eftir jarðnesku vinunum kunni
ekki að valda þeim sársauka og trega. Ef þessar samvistir
jarðneskra sofandi manna og látinna er veruleikur, og að
því liggja vissulega sterkar líkur, hljóta þær samvistir að
fara fram í heimi andanna, en þá er hitt ljóst, að enda
þótt vér jarðneskir menn eigum að jafnaði örðugt með
að flytja endurminninguna um þessa samfundi með oss
inn í jarðneska heiminn, muni hinir 'framliðnu ekki hafa
eins af þeim örðugleikum að segja, þeir geti munað betur
frá þessum samverustundum við oss. En þá verður aftur
ijóst, að söknuður þeirra getur ekki verið neitt sambæri-
legur við söknuð vorn, jarðneskra manna, því að þeir
eiga að öilum iíkindum auðvelt með að muna samveru
sína við oss á meðan jarðneski líkaminn vor liggur og
sefur.
Finnst yður nú ekki, að þetta opni oss nýja útsýn yfir