Morgunn - 01.06.1947, Síða 33

MÓRGUNN 27
íandamæri þess, sem við vitum, að áreiðanlega hefir stund-
um gerzt.
Höf. virðist ekki gera ráð fyrir þessari skýringartilgátu,
og margir munu spyrja: hvernig stendur þá á þvi, að þessi
rómverski hermaður, sem fyrir mörgum öldum er farinn
af jörðunni, já, áraþúsundum, skuli standa í svo undar-
legu sambandi við þessa vinkonu Margery Bazett, að bæði
hefir hún sjálf eitthvert óljóst hugboð um tilveru hans og
skynjar jafnvel þúsunda ára gamalt umhverfi hans, og að
miðillinn sér meira að segja vinkonu sína breytast í þennan
mann?
Ég vil leyfa mér að svara því með eigin orðum höf., sem
segir síðar í þessum kafla:
„Sálræn reynsla mín vekur mér tilhneigingu til þess að
ætla, að mannlífið sé samtvinnað á hinn undarlegasta og
óskiljanlegasta hátt. Algerlega óháð persónulegum kynn-
um erum við bundin hvert öðru einhverjum ósýnilegum
tengslum. Ég er að halda, að sumir kaflar þessarar bókar
geti varpað nokkru ljósi yfir þetta.
Lífið er áreiðanlega ein órjúfandi heild, eins og hugsuðir
nútímans eru að komast að raun um, og að sennilega sé
engin ákveðin markalína milli fortíðar og nútíðar. Það
sýnast vera óteljandi sambandsþræðir til, sem við vitum
daglega lítið um, en við rekurn okkur stundum alveg óhjá-
kvæmilega á. Við vitum ekki, hver takmörkin eru fyrir
þessum ósýnilegu tengslum, en þessi hugmynd er ákaflega
frjósöm til athugunar.
Ég ætla að ljúka þessum kafla með því að segja frá
persónulegri reynslu minni í þessum efnum, sem bendir á
þessi ósýnilegu tengsl.
Þetta gerðist meira en ári áður en ég kynntist höfundi
bókar einnar, sem ég hlaut mikla nautn af að lesa. Ég hafði
þá hvorki hugmynd um bókina né höfund hennar.
Þá varð það dag nokkurn, að með sálrænni skynjun
varð ég þess vör, að hávaxin kona stæði við útidyrnar og