Morgunn - 01.06.1947, Qupperneq 66

30
MORGUNN
sagði óðara: Þetta er nákvæm lýsing á móður þinni, þegar
hún var ung stúlka. Þá er ekki fátitt að heyra menn, sem
dóu sjóndaprir, ellihrumir eða jafnvel blindir, segja: Nú
sé ég vel, nú get ég hlaupið o. s. frv. Ég man eftir gamalli
konu, sem var með afskaplega limlesta hægri hönd, þannig
að fingumir vissu beint upp frá handarbakinu en úlnlið-
urinn var krepptur. Þegar ég náði fyrst miðilssambandi
við hana, var henni lýst sem ungri alveg ófatlaðri stúlku,
svo að ég kannaðist ekki við hana. En þá lét hún miðilinn
sjá sig eins og hún var, þegar ég þekkti hana, þá vissi ég
óðara, hver hún var. Ég spurði hana þá, hvort hún vissi
hvernig hún hefði slasast svona, en það vissi ég sjálfur
ekki, Hún sagði, að hún hefði dottið í sjóðandi vatnspott,
þegar hún var smábarn, svo hefði þetta farið svona fyrir
vanþekking og hirðuleysi. Við eftirgrennslan hjá gömlu,
kunnugu fólki síðar, reyndist þetta nákvæmlega rétt.
Oft er að þessu spurt. Ef hjón hafa unnazt
Hittast hjón meðan þau voru hér, hittast þau áreiðan-
eftir dauðann? lega og eru saman eftir að yfir landamærin
eru komin. Yfirleitt hygg ég, að skilnaður
milli þeirra, sem unnast, sé ekki til, jafnvel þótt annar
sé enn á jörðunni, og hinn ekki. Hitt er annað mál, að
afar misjafnt er, hve þetta samband er náið. Ég skal skýra
þetta nokkuð nánara. Maður, sem trúir eða veit, að framlið-
inn ástvinur hans sé áfram lifandi og nálægur sér, leggur
til betri skilyrði til þess að hinn, sem horfinn er, geti verið
honum eða henni nálægur, en sá, sem ekki trúir á það, eða
hefir um það svo óljósar hugmyndir, að þær eru hvorki
fugl né fiskur. Myndin af horfna vininum hlýtur að fölna
í sál slíks manns, hún er ekki annað en eins og minning
um liðið ævintýr, ekkert annað. Enginn taki orð mín svo,
sem ég sé að halda því fram, að til þess þurfi trú, að ást-
vinir, sem aðskildir eru sýnilegum samvistum, geti verið
nálægir meðan annar er á jörðunni eftir, heldur á ég við
það, að ef um verulega náið samband á að vera að ræða,