Morgunn - 01.06.1947, Síða 72

66
MORGUNN
Við sátum þarna yfir eina klukkustund og undum okkur
hið bezta við fjörugar samræður um andleg mál, og að
lokum var hinn enski vinur minn orðinn svo hrifinn af því,
sem hann sá og heyrði þarna, að á heimleiðinni hafði hann
orð á því við mig, hversu dásamlegt þarna væri, og hafði
lika orð á að fá tengdamóður sína, sem var mjög heilsu-
veil, til að fara þangað og leita bóta.
Áður en við fórum, bauð frúin mér að koma aftur næsta
föstudag, ef ég vildi reyna að fá bót á gömlum sjúkdómi,
sem ég hefi gengið með í 45 ár, og tók ég því boði.
Þann dag sagðist hún verða sjálf við lækningatilraun-
irnar og skyldi gera fyrir mig allt, það hún gæti.
Ég kom svo aftur þangað á tilsettum tíma, og var strax
vísað inn í kapelluna af sömu konunni og í fyrra skiptið
öll sæti voru þar skipuð utan eitt í fremstu röð næst
kórnum, og þangað var ég leiddur.
Ég gerði sem aðrir karlmenn þarna, fór úr skóm, jakka
og vesti.
Strax kom Mrs. Parish til mín og fór að framkvæma
lækningatilraunirnar og stóð það yfir um 20 mínútur til
hálftíma. Síðan hélt hún höndum yfir mér og baðst fyrir,
bað innilega fyrir að ég mætti fá fullan bata meina minna,
svo og aðrir, sem liðu. Mér virtist hún vera í trans eða
þá hálf-trans, en í gegnum hann talaði til mín egypzkur
læknir, er nefndi sig Abdulativ. Maður þessi var sann-
anlega til og var samtíðarmaður Snorra Sturlusonar.
Að þessu loknu kom til mín sama konan og vísaði mér
til sætis, og bað mig nú að fylgja sér.
Við gengum úr salnum og upp á loft í íbúðinni. Þar geng-
um við gegnum stóra skrifstofu, þar sem tveir menn unnu
að því að búa um bréf, og svo þaðan inn í herbergi, sem
er hið allra helgasta í þessu húsi, það var bænherbergi
Mr. W. T. Parish sjálfs, þar sem hann bað fyrir fjarlægum
sjúklingum. Alls staðar voru þykk teppi á gólfum, svo ekk-
ert fótatak heyrðist, svo var og þama.