Morgunn - 01.06.1952, Side 26

20
MORGUNN
Sú trú, sem ég var að tala um, hefur sönnunina í sjálfri
sér og þarf ekki ytri sannana. Hin eilífa skynsemi, sem
ég tala um, ber sjálfri sér vitni í tjáningum sínum og út-
geislunum, og þessvegna erum vér allir lifandi vitnisburð-
ir um tilveru hennar. Ef skýin og þokurnar, sem umlykja
jörðina, drægju ekki úr sólarljósinu, mundi það tafarlaust
brenna upp til ösku allt líf á jörðunni. Þannig mundi
einnig fara fyrir óþroskuðum mannsandanum, ef hann
fengi að líta óhjúpaðan uppruna sinn áður en hann hefur
fengið þroska til þess.
Og nú skulum vér hverfa frá steinaldarmanninum og
halda nokkrar árþúsundir fram í tímann, þá verður bronzi-
aldarmaðurinn fyrir oss, og hann hefur enn sterkari trú
á öfl, sem skilningarvitin geta ekki gripið. Bronzialdar-
mennirnir fara að tilbiðja sólina, þegar þeim verður ljóst,
að hún gefur líf og vöxt. Þeir taka að brenna likami hinna
dánu, en sýna þess þó augljós merki, að þeir tráa á líf
hinu megin líkamsdauðans. Allt þetta, sem vér köllum
hjátrá og er bráðlifandi í oss nútímamönnunum,
hvað er það annað en ómeðvitandi trá á lífverur og öfl
fyrir utan sjónarhring skilningarvitanna, eða m. ö. o. frum-
stæð andatrá? Línan frá steinaldarmanninum, sem undr-
andi horfir upp til himintunglanna, og til spíritistans með
vorri kynslóð, sem talar við framliðinn ástvin, maka eða
vin, er öllum auðsæ, sem vilja sjá, vilja heyra og skilja,
og þeim, sem vilja sjá, heyra og skilja, skal fara fjölg-
andi.
Nú vitum vér, að tíminn er ekki veruleiki, heldur mæli-
kvarði á það lífsform, sem vér enn búum við, en vér
skulum snúa oss frá bronzialdarmanninum lengra fram
í „tímann“. Fregnir um kristindóminn eru farnar að ber-
ast hingað til Norðurlanda, og sumir eru hættir við að
brenna líkin, en jarða þau með ásjónu gegn austrinu, svo
að hinn framliðni fái hlutdeild í upprisu líkamans á efsta
degi, þessari villu, sem enn er verið að halda í, þótt hún
sé alger fjarstæða. Á þennan hátt rís enginn líkami upp,