Morgunn - 01.06.1952, Qupperneq 34

28
MORGUNN
vér megnum, út úr allri jarðlífsreynslunni, öllum atvikum
hennar, hvort sem oss kann að sýnast þau góð eða ill.
Miðilsfundir mega aldrei verða markmiðið, þeir eiga að-
eins að gefa oss tækifæri, eiga að vera eitt af mörgum
tækjum í þjónustu lífsins. Þeir eiga að láta tvo heima
mætast eins og á einni brú.
Ég veit það mikið vel, að allt þetta um framliðna menn,
sem koma og tala við oss eða jafnvel birtast líkamlega, er
óverulegt og jafnvel barnalegt í augum margra. Við því er
ekkert að segja. Mörgum þætti líka miklu betra, að höf-
undurinn að Lars Haard1) sæti heima við að skrifa skáld-
sögur en að vera að „skíta sig út“ á öllum þessum þvætt-
ingi um anda og annað líf. Aðrir spá því, að allar bækur,
sem ég muni síðar skrifa, muni verða spíritistískar. Ekki
ber á því enn, og það er trúlegt, að ég eigi enn eftir að
skrifa ,,ósvífnar“ bækur í framtíðinni. Það skiptir ekki
öllu máli, heldur hitt, að þær verði ærlegar. Eins og sakir
standa geri ég það, sem ég álít rétt gagnvart meðbræðr-
um mínum. Mikill f jöldi af bréfum hefur sannfært mig um,
að það sé eitthvað gott í fólki, sem leitar á nýjum vegum.
Vegurinn, sem ég er að benda á, er ekki nýr, en hann er
því nær gleymdur. Þrátt fyrir það, eða e. t. v. einmitt þess-
vegna er sums staðar svo víðsýnt á honum. Ég hef verið
að reyna að benda á nokkra þá staði, þar sem víðsýnið
er gott, en ég veit ekki, hvort mér hefur tekizt það. öðru
sinni og við önnur skilyrði kynni mér að heppnast betur.
Sérhver maður, sem náð hefur nokkurum aldri og lítur
um öxl, sér ljóslega, hvernig þau atvikin, sem þýðingar-
mest hafa orðið í lífi hans, eru eins og hlekkir í keðju,
og þau skýra, hvers vegna líf hans varð einmitt svona,
en ekki öðruvísi. Kynni mín af spíritismanum urðu einn
slíkur hlekkur í lífi mínu. Litla bókin mín, Torntuppen,
sýndi, eins og fundarstjórinn gat um áðan, að hið innra
samband var fyrir hendi. Hið ytra samband kom fyrir
1) Lars Haard er ein frægasta skáldsaga greinarhöfundar. Þý6.