Morgunn - 01.06.1952, Qupperneq 72

66
MORGUNN
svo að ekki varð af þessu, en hún var einkabarn foreldra
sinna og þótti vænt um þá og vildi ekki rísa gegn vilja
þeirra. Hún ólst upp í sveit, og urðu trén í skóginum,
stjörnurnar og dýrin, sem hún umgekkst, snemma vinir
hennar. Hún leitaði oft ein út í náttúruna til þess að finna
sjálfa sig, og fékk þá, jafnvel sem barn, oft að heyra það,
að hún væri ólík öðrum. Hún segir, að sér hafi oft á þess-
um árum fundizt eins og hún væri að bíða eftir einhverju,
sem átti að ske. Hún var ekki ánægð með lífskjör sín,
fann að hugurinn þráði eitthvað annað og meira.
Þá var það einhverju sinni, er hún var á 16. ári, að hún
var úti í náttúrunni og virti fyrir sér allt hið fagra, sem
fyrir augun bar. Hún hugsaði með sér: hvað er það eigin-
lega, sem ég er að gera mér rellu út af? Ég er ung og heil-
brigð. Hugsa sér, ef ég lægi nú í rúminu og væri lömuð,
gæti ekki gengið, væri blind eða heyrnarlaus, gæti hvorki
séð náttúruna né heyrt fuglana syngja. Þá heyrði hún
rödd, er talaði við hana og sagði henni, að í framtíðinni
biði hennar mikið hlutverk, sem hún ætti að taka að sér.
Til þess að leysa það af hendi myndi hún fá styrk af hæð-
um og afköst hennar myndu liggja fyrir utan hið skiljan-
lega, en skýringu á þessu mundi hún fá bráðlega. Hún
vænti þess að skýringin kæmi brátt, en árin liðu án þess.
Hún giftist, eignaðist heimili og böm og gleymdi þess-
um atburði. Þegar hún var fertug, kom tengdamóðir henn-
ar til hennar í heimsókn. Þá var það eina nótt, að gamla
konan fékk mikið krampaflog. Þegar frú Iversen var á
leiðinni inn í herbergi hennar, heyrði hún að rödd talaði
til hennar: „Nú er þinn tími kominn.“ Hún þekkti, að
þetta var sama röddin, sem talað hafði við hana, er hún
var á 16. ári, og hún sagði: „Þetta er röddin, sem ég hef
beðið svo lengi eftir.“ „Já,“ var svarað vingjarnlega, „nú
er þinn tími kominn, þú átt að hjálpa veiku fólki á jörð-
unni.“
Frú Iversen segist hafa í einu vetfangi séð fyrir sér allt
það, sem ske ætti, en fann til vanmáttar sins og einhvers