Morgunn - 01.06.1952, Qupperneq 73

MORGUNN
67
mótþróa og svaraði: „Ég er þess ekki verðug. Ég finn að
ég er ekki nógu góð og flekklaus til þess, svo að ég vil
ekki.“ „Já, en Guð hefur kallað þig til þess,“ svaraði rödd-
in, „og nú skaltu fara og leggja hendur á herðar gömlu
konunnar og þá mun henni batna.“ Frú Iversen gerði
þetta, en þó með nokkurri tregðu, og batnaði gömlu kon-
unni þegar í stað. Báðum varð þeim þá mjög einkennilega
við. Meðan þær voru að ræða saman fór röddin aftur að
tala við frú Iversen, en gamla konan heyrði ekki neitt af
því. Henni var þá m. a. sagt, að hún mundi aldrei smitast
af neinum sjúkdómi. Þegar hún kom aftur inn í herbergi
sitt, sá hún hönd skrifa á vegginn orðið „kraftur", og
skildist henni, hver þýðing þess orðs væri. Þegar hún
var gengin til hvílu, sá hún allt í einu, að við rúm hennar
stóð vera, sem kom og snerti augu hennar. Frú Iversen
var ekki hrædd, en fannst jafn eðlilegt að tala við hana
eins og maður talar við mann. „Hvað ætlar þú nú að
gera? Vonandi ætlar þú ekki að gera mig blinda,“ sagði
hún. „Nei, góða vinan,“ var sagt, „aðeins ætla ég að taka
hulu frá augum þínum, að þú getir séð margt það, sem
öðrum er dulið.“
Frú Iversen svaf vel til morguns og reyndi, er hún vakn-
aði og næstu daga, að hugsa sem minnst um þessa dular-
fullu atburði næturinnar og gleyma þeim. Og ekki minnt-
ist hún á þetta við neinn.
Hálfan mánuð bar ekkert til tíðinda. Þá var það dag
einn, er hún var að taka til í herberginu sínu, að hún
heyrði röddina að nýju. „Guðrún Ólsen er veik,“ var sagt.
„Ekki kemur það mér neitt við,“ sagði frú Iversen. „Jú,
það kemur þér við,“ var svarað, „þú átt að hjálpa veiku
fólki, eins og ég hef sagt þér. Guðrún Ólsen er að dauða
komin, og síðustu forvöð að hjálpa henni. Hún getur að-
eins lifað fáa daga ennþá, ef hún fær ekki hjálp.“ Frú
Iversen svaraði: „Ekki get ég fundið Guðrúnu Ólsen í allri
kóngsins Kaupmannahöfn." „Nei, það getur þú ekki,“ var
svarað, „en þú færð að vita, hvar hún býr. Hún á heima